Vandaag in de F1-geschiedenis....

[gloudiesaurus]

Ben nog altijd benieuwd waarom Tuero nu stopte... Naar verluidt zou hij bang geworden zijn omdat hij in Japan de opdracht kreeg van het team om Takagi van de baan te rijden (om TV - geld veilig te stellen).

[SDG]

23 april 2006

Michael Schumacher (Ferrari) wint in Imola de Grote Prijs van San Marino, de vierde wedstrijd van het seizoen. Daarmee doorbreekt de Scuderia voor het eerst dit jaar de hegemonie van Renault, dat de eerste drie races won. Schumacher pakt op zaterdag eveneens de pole, voor de beide Honda's van Jenson Button en Rubens Barrichello.



Fernando Alonso (Renault) is pas vijfde, na de tweede Ferrari van Felipe Massa, doch de wereldkampioen weet in de race snel naar de tweede plaats op te rukken. Schumacher heeft ondertussen een kloof geslagen, doch wanneer hij bandenproblemen begint te krijgen, kan Alonso aanpikken. Beiden rijden zowat de halve race in elkaars kielzog en zorgen voor een herhaling van het duel van 2005, dat nu echter net omgekeerd verloopt. Waar Alonso toen geen krimp gaf onder de herhaalde aanvallen van Schumacher, weet de Duitser nu juist alle aanvallen van Alonso af te slaan. Schumacher wint uiteindelijk het weergaloze duel met lichte voorsprong en nadert zo in de WK-stand tot op vijftien punten van de regerend wereldkampioen (36 tegen 21). Juan-Pablo Montoya (McLaren), Felipe Massa (Ferrari), Kimi Räikkönen (McLaren), Mark Webber (Williams), Jenson Button (Honda) en Giancarlo Fisichella (Renault) pakken de overige punten.



De startronde wordt ontsierd door een zware crash van Christijan Albers (Midland), die in de Villeneuve-chicane door Yuji Ide (Super Aguri) aangetikt wordt en verschillende keren over de kop vliegt. De Nederlander komt gelukkig met de schrik vrij. De FIA toont echter geen genade voor Ide en neemt de Japanner, die al meermaals gecontesteerd werd, kort nadien zijn superlicentie af. Vanaf de volgende race wordt hij vervangen door de Fransman Franck Montagny.



De Formule 1 komt in 2006 voor de laatste keer naar Imola. Daarmee komt er ook een eind aan de Grote Prijs van San Marino, die sedert 1981 26 jaar onafgebroken op de kalender stond, en is Monza voortaan opnieuw de enige race op Italiaans grondgebied.

[TheIceman]

Toen werd er nog opgetreden tegen dat soort onverlaten. Dan hadden ze Grosjean vorig jaar ook wel zijn superlicentie af kunnen pakken.
Was wel een mooie crash trouwens!

[SDG]

24 april 1941

Op deze dag wordt in Zurich Silvio Moser geboren. De Zwitser rijdt tussen 1967 en 1971 Formule 1, waarin hij deelneemt aan twaalf Grote Prijzen en twee keer in de punten rijdt. In 1967 debuteert hij in de Britse Grote Prijs met een Cooper, zijn enige Grand Prix-deelname dat seizoen. In 1968 neemt hij in een Brabham BT20 aan vier raceweekends deel, waarbij hij zich tweemaal kwalificeert en in Nederland een vijfde plaats scoort, zijn beste resultaat ooit. In 1969 en 1970 neemt hij onder eigen naam deel aan de Formule 1; in 1970 zelfs met een eigen wagen, de Bellasi.



1969 is zijn meest regelmatige seizoen: met een Brabham BT24 rijdt hij zeven wedstrijden waarin hij zich telkens kwalificeert en in de Verenigde Staten scoort hij met een zesde plaats opnieuw een WK-punt. 1970 stelt echter teleur: met de Bellasi kan hij zich enkel in Oostenrijk kwalificeren. In 1971 komt hij in de Italiaanse Grote Prijs nog één keer aan de start. Zowel voor Moser als voor de Bellasi is dit het laatste optreden in de Formule 1. Nadien wijkt de Zwitser uit naar de Formule 2 en langeafstandsraces.



In 1974 wil Moser echter nogmaals een poging wagen in de Formule 1 en schaft zich daartoe een Brabham BT42 aan. In de Spaanse Grote Prijs op Jarama wil hij eind april zijn comeback maken. Het zal echter nooit zover komen: een week voor de race crasht hij zwaar in de 1.000 kilometer van Monza. De ongelukkige coureur geraakt levensgevaarlijk gewond en valt in een diepe coma. Op 26 mei 1974 overlijdt Silvio Moser in het ziekenhuis van het Zwitserse Locarno, zonder nog terug bij bewustzijn gekomen te zijn.

[Kootje]

Toen werd er nog opgetreden tegen dat soort onverlaten. Dan hadden ze Grosjean vorig jaar ook wel zijn superlicentie af kunnen pakken.
Was wel een mooie crash trouwens!

Het verschil is dat Grosjean ook aangetoond had wel F1 waardig te zijn, iets wat Ide sowieso nog niet gelukt was.

[Maikel0230]

Het verschil is dat Grosjean ook aangetoond had wel F1 waardig te zijn, iets wat Ide sowieso nog niet gelukt was.

Klopt als een bom maar dat geeft een coureur toch niet carte blanche om te doen waar hij zin in heeft kootje. Grosjean heeft heeft het vorig jaar soms erg bont gemaakt en op basis van dat had men zijn licentie kunnen afpakken net zoals Ide. Men heeft daar gelukkig niet voor gekozen want hij bewijst nu ook te kunnen rijden zonder incidenten.

[TheIceman]

Het verschil is dat Grosjean ook aangetoond had wel F1 waardig te zijn, iets wat Ide sowieso nog niet gelukt was.

Klopt als een bom maar dat geeft een coureur toch niet carte blanche om te doen waar hij zin in heeft kootje. Grosjean heeft heeft het vorig jaar soms erg bont gemaakt en op basis van dat had men zijn licentie kunnen afpakken net zoals Ide. Men heeft daar gelukkig niet voor gekozen want hij bewijst nu ook te kunnen rijden zonder incidenten.

Dat had hij, zoals Kootje zegt, inderdaad wel al vaker bewezen, maar het was na een aantal races toch wel duidelijk dat zijn wilde rijgedrag in de eerste ronde geen eenmalig incident was. Hoe vaak heeft hij niet een ongeluk veroorzaakt in de eerste race? Ik was het ook heel erg eens met die ene race schorsing, maar eenzelfde straf als Ide had ook niet misstaan. Wel inderdaad gelukkig dat daar niet voor gekozen werd, aangezien hij ook hard kan trappen.

[Kootje]

Het verschil is dat Grosjean ook aangetoond had wel F1 waardig te zijn, iets wat Ide sowieso nog niet gelukt was.

Klopt als een bom maar dat geeft een coureur toch niet carte blanche om te doen waar hij zin in heeft kootje.

Dat zal je mij ook niet horen zeggen.

Grosjean heeft heeft het vorig jaar soms erg bont gemaakt en op basis van dat had men zijn licentie kunnen afpakken net zoals Ide. Men heeft daar gelukkig niet voor gekozen want hij bewijst nu ook te kunnen rijden zonder incidenten.

Och .... als Dhr MS z'n licentie mag behouden terwijl hij meermaals bewust iemand vd baan af probeert te rossen.

[Maikel0230]

Och .... als Dhr MS z'n licentie mag behouden terwijl hij meermaals bewust iemand vd baan af probeert te rossen.

Yep, maar ook Schumacher heeft bewezen clean te kunnen rijden, Ide daarentegen 

[SDG]

25 april 1982

In Imola, bij de vierde race van het seizoen 1982, bereikt de al sedert het begin van het jaar aan de gang zijnde machtsstrijd tussen de internationale autosportfederatie FISA (vertegenwoordigd door Jean-Marie Balestre) en de Formule 1-constructeursvereniging FOCA (vertegenwoordigd door Bernie Ecclestone) een nieuw hoogtepunt. Als gevolg van de diskwalificatie van Nelson Piquet (Brabham) en Keke Rosberg (Williams) uit de uitslag van de Braziliaanse Grote Prijs omwille van illegaal bevonden watertanks – die officieel dienden om de remmen te koelen maar reeds in de opwarmronde geleegd werden en zo een gewichtsvoordeel opleverden – besluiten de meeste FOCA-teams de Grote Prijs van San Marino te boycotten. Hierdoor komen in Imola enkel Ferrari, Renault, Alfa Romeo, Toleman, Osella, Tyrrell en ATS opdagen voor het Grand Prix-weekend. Met veertien inschrijvingen heeft de wedstrijd net voldoende deelnemers om zijn officiële status te behouden, waardoor het weekend ook zonder de rebellenteams normaal van start kan gaan.

De Renaults van René Arnoux en Alain Prost bezetten op de mini-startgrid de eerste rij, gevolgd door de Ferrari's van Gilles Villeneuve en Didier Pironi. En al snel wordt het duidelijk dat de strijd voor de overwinning tussen deze vier rijders zal gaan. Arnoux neemt de beste start, voor Villeneuve, Pironi en Prost. Laatstgenoemde valt al na acht ronden uit met een kapotte motor. Vooraan vechten Arnoux en de beide Ferrari-rijders vervolgens een verbeten duel uit, dat eindigt wanneer ook de tweede Renault een vijftiental ronden voor het einde met motorpech uit de race verdwijnt.

De Ferrari-dubbel is op dat moment zo goed als zeker, alleen de volgorde waarin de rijders over de finish zullen gaan is nog niet beslist. Villeneuve, die aan de leiding rijdt, verkeert in de veronderstelling dat de strijd gestreden is nadat vanuit de pits het sein komt om het rustig aan te doen tot de finish. Doch dit is buiten Pironi gerekend, die de afspraak aan zijn laars lapt en uiteindelijk de zege pakt, tot grote ontsteltenis van een woedende Villeneuve. De Canadees verklaart nadien nooit nog een woord met zijn Franse teamgenoot te zullen spreken. Ondanks de Ferrari-dubbel voor eigen publiek heerst op het podium een begrafenisstemming. Het geschil zal bij de volgende wedstrijd in Zolder helemaal uit de hand lopen en uiteindelijk zijn climax vinden in een dodelijke crash van Villeneuve in de trainingen, wanneer hij bij een prestigeduel met Pironi over de limiet gaat.

Na het Ferrari-duo worden enkel nog Michele Alboreto (Tyrrell), Jean-Pierre Jarier (Osella) en de beide ATS-rijders Eliseo Salazar en Manfred Winkelhock geklasseerd. Teo Fabi (Toleman) eindigt op te grote afstand om nog geklasseerd te worden en wanneer Winkelhock omwille van een te lichte auto uit de uitslag geschrapt wordt, scoren slechts vijf rijders punten. Michele Alboreto scoort zijn eerste podiumplek, Jean-Pierre Jarier bezorgt Osella zijn eerste puntenfinish – en zijn beste resultaat – ooit, de Italiaan Riccardo Paletti rijdt in de tweede Osella zijn eerste Grote Prijs en de Brit Brian Henton (ex-Arrows) bestuurt bij Tyrrell voortaan de tweede auto.

[SDG]

26 april 1958

Op deze dag wordt in het Schotse Rothesay Johnny Dumfries geboren. Dumfries – echte naam John Colum Crichton-Stuart, Graaf van Dumfries en Zevende Markies van Bute – is tot op heden de laatste coureur in de Formule 1-geschiedenis van adellijke afkomst. Hij gooit hoge ogen in het Britse Formule 3-kampioenschap van 1984 (het jaar voordien nog gewonnen door Ayrton Senna), dat hij overtuigend wint. Het daaropvolgende jaar maakt Dumfries de overstap naar de Formule 3000, waar hij echter weinig potten kan breken. Slechts eenmaal finisht hij in de punten, met een zesde plaats op Vallelunga.

Een gelukkig toeval brengt zijn autosportcarrière in 1986 plotseling in een stroomversnelling richting de Formule 1. Lotus, dat naast Ayrton Senna voor 1986 Derek Warwick wil tekenen, stuit op het veto van Senna, die van mening is dat het team niet sterk genoeg is om twee topcoureurs te dragen. Exit Warwick en Lotus engageert daarom Johnny Dumfries als tweede piloot. De Brit weet van bij aanvang dat hij gedoemd is om een heel jaar lang tweede viool te spelen na zijn Braziliaanse kopman, doch Johnny schikt zich in zijn lot, blij dat hij is dat hij zijn debuut in de hoogste klasse van de autosport kan maken. Dumfries geniet bijgevolg van zijn jaartje bij een topteam in de Formule 1, waarin hij doorgaans in het middenveld rondrijdt, met enkele uitschieters in beide richtingen. In Monaco – waar dat jaar nog steeds slechts twintig auto's mogen starten – kwalificeert hij zich niet; in Hongarije en Australië scoort hij respectievelijk een vijfde en een zesde plaats. Het levert hem een dertiende plaats in de eindstand van het WK op, met 3 punten.

De overstap van Lotus op Honda-motoren voor 1987 betekent de doodsteek voor de Formule 1-carrière van Dumfries, die plaats moet ruimen voor een nieuwe waterdrager voor Ayrton Senna: de Japanse Honda-protegé Satoru Nakajima. Hij is nadien wel nog een tijd actief als testrijder voor Benetton en stapt tevens over naar de sportwagenracerij. Zijn grootste triomf beleeft de Schot wanneer hij in 1988 samen met Jan Lammers en Andy Wallace in een Jaguar de 24 Uren van Le Mans wint. Dumfries neemt van 1987 tot 1991 jaarlijks deel aan de uithoudingsrace, om kort nadien zijn raceloopbaan definitief te beëindigen.

[SDG]

27 april 1943

Op deze dag wordt in het Oostenrijkse Graz Helmut Marko geboren. Marko is een leeftijdsgenoot van Jochen Rindt, met wie hij ongeveer tegelijkertijd zijn racecarrière begint. Waar Rindt een steile opgang naar boven – en uiteindelijk naar de wereldtitel Formule 1 – aanvangt, onderbreekt Marko zijn autosportloopbaan gedurende een tijd om zijn doctoraat in de rechten te behalen. 'Doktor' Marko, zoals hij zich vanaf dan officieel mag noemen, pakt vervolgens terug de draad van het racen op. Aanvankelijk concentreert hij zich op de sportwagenracerij en met groot succes, wanneer hij in 1971 samen met Gijs Van Lennep de 24 Uren van Le Mans wint.

Uiteindelijk komt hij ook in de Formule 1 terecht. Zijn officiële debuut op de Nürburgring in 1971 met een McLaren loopt met een sisser af, waarna hij de volgende wedstrijden met een BRM aan de start komt, zonder evenwel punten te scoren. Ook in 1972 rijdt hij voor BRM. In de Grote Prijs van Frankrijk te Clermont-Ferrand lijkt de samenwerking eindelijk vruchten te zullen afwerpen: Marko kwalificeert zich op de derde rij en rijdt in de beginfase in de voorste gelederen rond. Op dat moment slaat plotseling het noodlot toe, wanneer een door de auto van Emerson Fittipaldi (Lotus) opgespat steentje het vizier van Marko's helm doorboort en hem vol in het linkeroog raakt. De Oostenrijker weet alsnog zijn wagen tot stilstand te brengen en een crash te voorkomen, doch het verdict is hard: Marko verliest zijn oog en zijn racecarrière is meteen voorbij.

Hij verdwijnt vervolgens een tijd uit de autosportscène, maar uiteindelijk keert hij terug als coureursmanager. Zijn eerste grote succes is de lancering van zijn landgenoot Gerhard Berger in de Formule 1, waarna hij later ook Karl Wendlinger onder zijn hoede neemt. In de jaren negentig richt hij zijn eigen Formule 3- en Formule 3000-team op, dat uiteindelijk het Red Bull Junior Team wordt. Wanneer de Oostenrijkse energiedrankjesgigant in 2005 het Jaguar-team overneemt en onder eigen vlag in de Formule 1 stapt, wordt hij adviseur en de voornaamste talentscout voor het team. Zijn grootste succes is de ontdekking van het Duitse talent Sebastian Vettel, die met Red Bull tussen 2010 en 2012 drie wereldtitels pakt. Dr. Helmut Marko is in zijn zoektocht naar nieuw talent onverbiddelijk, een houding waarmee hij in de paddock en bij vele jonge aankomende coureurs weinig vrienden maakt. Ook zijn vaak kritiekloze houding tegenover zijn poulain Sebastian Vettel wordt hem niet door iedereen in dank afgenomen.

[SDG]

28 april 1991

Ayrton Senna (McLaren) wint in Imola de Grote Prijs van San Marino. Voor de Braziliaanse wereldkampioen is het al zijn derde zege in evenveel races, waarmee hij de rest van het deelnemersveld in de WK-stand helemaal ter plaatse laat. Al moet gezegd dat zijn tegenstanders het hier in Imola behoorlijk laten afweten. Op een nog natte omloop schuift Alain Prost (Ferrari) al in de opwarmronde van de baan en na de eerste doortocht is ook de race van Nigel Mansell (Williams) al gereden, na een crash met de Brabham van Martin Brundle. Ook Prost's teamgenoot Jean Alesi en Nelson Piquet (Benetton) verdwijnen al snel uit de wedstrijd. Riccardo Patrese (Williams) rijdt de eerste tien ronden aan de leiding, maar moet vervolgens eveneens met pech het veld ruimen. Senna erft de leiding en niemand ziet hem nog terug. Gerhard Berger levert in de tweede McLaren nog een korte strijd met zijn kopman, maar uiteindelijk moet ook hij de duimen leggen en vrede nemen met de tweede plaats.

Door het hoge aantal uitvallers bij de toppers kunnen enkel mindere goden zich in Imola in de kijker rijden. JJ Lehto (Scuderia Italia) finisht als derde en pakt zijn eerste podiumplaats uit zijn carrière, terwijl Pierluigi Martini (Minardi) vierde wordt. Ongelukkige held van de dag is Eric Van de Poele (Lambo). De Belg, die zich voor het eerst kan kwalificeren, rijdt een schitterende race en lijkt in zijn eerste Grote Prijs op weg naar een sensationele vijfde plaats, tot hij enkele honderden meters voor de finish met benzinepech naar de kant moet. Het Lotus-duo Mika Häkkinen en Julian Bailey profiteert hiervan en scoort de laatste punten. Zowel voor de Fin als de Brit – die beiden van op de laatste startrij aan de wedstrijd beginnen – is het de eerste puntenfinish uit hun Formule 1-loopbaan.



Eric Van de Poele: de ongelukkige held van de race

[SDG]

29 april 2001

Op het Circuit de Catalunya nabij Barcelona wordt de Grote Prijs van Spanje verreden, de vijfde wedstrijd van het seizoen. Wereldkampioen Michael Schumacher (Ferrari) pakt de polepositie, doch naast hem op de eerste rij staat Mika Häkkinen (McLaren). De Finse wereldkampioen van 1998 en 1999, die een beroerde seizoensstart kende, is erop gebrand om zijn seizoen terug op de rails te krijgen en duikt na Schumacher de eerste bocht in, waarna beiden het hazenpad kiezen.

Co-leider in de WK-stand David Coulthard, in de tweede McLaren, krijgt dit keer zijn deel van de pech die het team al sedert het begin van het jaar lijkt te teisteren: in de eerste race waarin elektronische hulpmiddelen als tractie- en launchcontrole opnieuw officieel toegelaten zijn, wordt hij meteen het eerste slachtoffer hiervan wanneer hij bij de start van de opwarmronde niet van zijn plaats weggeraakt en zo als allerlaatste moet starten. In het gedrang in de eerste ronde beschadigt hij ook nog eens zijn voorvleugel en moet hij binnenkomen voor een pitstop, waardoor alle kansen op een dichte ereplaats voor de Schot meteen verkeken zijn.

Vooraan laten Schumacher en Häkkinen het niet aan hun hart komen. Samen maken ze er een spannende strijd van, die in de laatste serie pitstops beslecht lijkt te worden wanneer Häkkinen als eerste terug de baan op komt. De Fin lijkt net als de voorbije drie jaar op weg naar de zege in Barcelona, tot hij in de allerlaatste ronde alsnog door het pechduiveltje getroffen wordt en met een hydraulisch probleem naar de kant moet. Michael Schumacher scoort zo een gevleide zege, voor Juan-Pablo Montoya (Williams) en Jacques Villeneuve (BAR). Voor Montoya is het zijn eerste podiumfinish, terwijl Villeneuve ook zijn werkgever BAR zijn eerste podiumplek bezorgt. De resterende punten zijn voor Jarno Trulli (Jordan), David Coulthard (McLaren) en Nick Heidfeld (Sauber).

Bij Prost neemt de Braziliaan Luciano Burti, die van Jaguar overkomt, de plek in van de ontslagen Argentijn Gaston Mazzacane. Bij Jaguar zelf schuift testcoureur Pedro de la Rosa door naar een racezitje. De Spanjaard beleeft weinig vreugde aan zijn thuisrace, wanneer hij al vroeg in de wedstrijd uitvalt na een crash met de Jordan van Heinz-Harald Frentzen. In het WK voert Michael Schumacher nu opnieuw alleen de klassering aan met 36 punten, voor David Coulthard (28) en Rubens Barrichello (14).

[Franky R.]

http://www.gppits.net/magazine/het_kleine_broertje_van_de_f1/