Vandaag in de F1-geschiedenis....

SDG · 09 april 2013 - 08:50:41

9 april 2000

Michael Schumacher (Ferrari) wint in Imola de Grote Prijs van San Marino. Voor de Duitser is het al de derde zege in evenveel races in 2000; in tegenstelling met vorige jaren heeft de Ferrari-kopman zijn start dit seizoen niet gemist. In de kwalificaties moet hij evenwel nog zijn grote uitdager, titelverdediger Mika Häkkinen (McLaren), voorlaten. De Fin pakt in de achtertuin van Ferrari zijn derde pole van het seizoen en is bij de start van de race ook als snelste weg, met Schumacher in zijn kielzog. Tweede McLaren-rijder David Coulthard laat zich bij de start verrassen door tweede Ferrari-man Rubens Barrichello, waardoor hij meteen alle kansen verspeelt om mee te dingen voor de zege. De beslissing in de wedstrijd valt bij de laatste pitstop van beide koplopers: Häkkinen komt als eerste binnen, waarvan Schumacher profiteert om voor zijn eigen pitstop enkele ronden voluit te gaan en zo als eerste terug de baan op te komen.

Schumacher wordt niet meer bedreigd en wint net als in 1999 de thuisrace van Ferrari. Achter hen pakt Coulthard de derde plaats met een identieke pitstopstrategie. Wanneer hij Barrichello eindelijk voorbij is, ligt hij echter al te ver achter om nog een bedreiging te vormen. Voor beide McLaren-rijders is het, na de diskwalificatie van Coulthard bij de vorige Grote Prijs in Brazilië, pas de eerste puntenscore van het seizoen. Ferrari en McLaren zijn in Imola oppermachtig; de concurrentie komt nauwelijks in beeld. Jacques Villeneuve (BAR) en Mika Salo (Sauber), de laatste puntenfinishers, eindigen al op meer dan een ronde.

SDG · 11 april 2013 - 05:23:10

11 april 1999

Na een pauze van vijf weken, mede door het wegvallen van de Argentijnse Grote Prijs, wordt in het Braziliaanse Sao Paulo de tweede race van 1999 gereden. McLaren, de grote verliezer van de openingswedstrijd in Australië, is erop gebrand om revanche te nemen en doet alvast een goede zaak met een dubbele trainingszege, met wereldkampioen Mika Häkkinen voor David Coulthard. Sensatie van de kwalificaties is echter lokale held Rubens Barrichello (Stewart), die de derde tijd rijdt en zo sneller is dan Michael Schumacher (Ferrari). Een andere Braziliaan, Ricardo Zonta (BAR), crasht zwaar in de trainingen en zal niet enkel voor deze race, maar ook voor de volgende drie Grote Prijzen onbeschikbaar zijn. Hij wordt vanaf de volgende race in Imola tijdens zijn ziekteverlof vervangen door de Fin Mika Salo. Zonta's teamgenoot Jacques Villeneuve maakt de malaise bij BAR compleet wanneer hij naar de laatste plaats op de grid verwezen wordt wegens onreglementaire benzine.

Bij de start van de race geraakt Coulthard niet van zijn plaats weg en de Schot rijdt vervolgens met grote achterstand een verloren wedstrijd, terwijl Häkkinen, Barrichello en Schumacher vooraan het commando nemen. Na enkele ronden rukt Barrichello tot grote vreugde van de Braziliaanse supporters op naar de leiding. Na zijn pitstop, die hem naar de derde plaats terugwerpt, valt hij echter uit met pech. Ondertussen is Michael Schumacher de nieuwe leider, maar Häkkinen geeft zich niet gewonnen. De Fin wint het duel uiteindelijk in de pitstraat en behaalt zijn eerste overwinning als wereldkampioen, voor Schumacher. Heinz-Harald Frentzen wordt in zijn Jordan ondanks benzinepech in de slotronde derde en pakt zo zijn tweede podiumplaats op rij, waarmee hij de goede vorm van zijn Ierse werkgever nogmaals benadrukt. Ralf Schumacher (Williams), Eddie Irvine (Ferrari) en Olivier Panis (Prost) pakken de resterende punten.

In de WK-stand blijft Melbourne-winnaar Irvine het commando aanvoeren, voor Häkkinen en Frentzen. Achterin het veld rijdt Stéphane Sarrazin in een Minardi de enige Grote Prijs uit zijn Formule 1-carrière. De Fransman, die de gekwetste Luca Badoer vervangt, wordt in de race zelf het slachtoffer van een flinke crash, doch hij blijft ongedeerd. Sarrazin zal nadien vooral actief worden in de sportwagenracerij en in de rallysport.

gloudiesaurus · 11 april 2013 - 10:46:11

En Stéphane Sarrazin reed omdat Jos Verstappen toen voor Minardi bedankte, in 2003 stapte hij wel in.

Blijft een mooie auto die McLaren in West - design!

SDG · 11 april 2013 - 10:57:05

Citaat van: gloudiesaurus op 11 april 2013 - 10:46:11
En Stéphane Sarrazin reed omdat Jos Verstappen toen voor Minardi bedankte, in 2003 stapte hij wel in.

Blijft een mooie auto die McLaren in West - design!

Verstappen was toen tevens testrijder voor Honda, dacht ik. Het project voor een eigen team dat stopgezet werd toen Harvey Postlethwaite plots overleed aan een hartaanval.

SDG · 12 april 2013 - 05:27:10

12 april 1961

Op de dag dat de Rus Yuri Gagarin geschiedenis schrijft door als eerste mens ooit met een raket de ruimte in te vliegen, wordt in Milaan Corrado Fabi geboren. Hij is de jongere broer van Teo Fabi, die zelf ook een autosportcarrière leidt en daarbij een stuk succesvoller is dan Corrado, die zelf uiteindelijk niet meer dan een voetnoot in de Formule 1-geschiedenis wordt. Aanvankelijk laat niets echter vermoeden dat dit het geval zal zijn, aangezien de jongste Fabi in de Formule 2 één van de absolute uitblinkers is. Met een March-BMW eindigt hij in 1981 vijfde, met één overwinning. Het is evenwel maar een voorzichtige aanloop naar 1982, dat uitmondt in een ware triomf. Corrado wint maar liefst vijf races en pakt in de slotrace in Misano bovendien de Formule 2-titel. Een bijzondere prestatie in een supercompetitief deelnemersveld met kleppers als Johnny Cecotto, Thierry Boutsen, Stefan Bellof, Stefan Johansson en Alessandro Nannini, stuk voor stuk namen die later van zich nog zullen laten horen in de Formule 1.

In 1983 kan hij in de Formule 1 debuteren, bij Osella. Doch het blijkt alras een vergiftigd geschenk, want in de trage en oncompetitieve wagen komen zijn prestaties totaal niet uit de verf. In vijftien Grote Prijzen weet hij zich zes keer niet te kwalificeren en slechts tweemaal haalt hij de finish: tiende in Oostenrijk en elfde in Nederland. De reputatie en het talent van de jongste Fabi worden in één seizoen volledig geruïneerd. Aan het eind van het seizoen staat hij dan ook gedesillusioneerd en zonder zitje aan de kant. In 1984 kan hij voor drie wedstrijden alsnog invallen bij Brabham, ironisch genoeg voor zijn oudere broer Teo, die zijn Formule 1-activiteiten dat jaar combineert met de Indycars. In Monaco en Canada valt hij uit en in Dallas finisht hij als zevende, net buiten de punten.

Hierna is het echter voorgoed afgelopen met de Formule 1-loopbaan van Corrado Fabi, die daarna nog enkele Indycar-wedstrijden rijdt. Nog in hetzelfde jaar beëindigt de Italiaan op amper 23-jarige leeftijd al zijn autosportcarrière op het hoogste niveau, om zich te concentreren op het familiebedrijf.

Corrado Fabi in de Grote Prijs van Dallas van 1984, zijn laatste Formule 1-optreden

SDG · 13 april 2013 - 21:48:13

13 april 1997

Jacques Villeneuve (Williams) wint in Buenos Aires de Grote Prijs van Argentinië. Met zijn tweede zege in drie wedstrijden voert de Canadees zo meteen riant de leiding in de WK-stand aan. Villeneuve verovert tevens de pole, voor zijn teamgenoot Heinz-Harald Frentzen en Olivier Panis (Prost), die omwille van zijn uitstekend functionerende Bridgestone-banden vooraf als een grote kanshebber op de zege wordt gezien.

Bij de start breekt er in de eerste bocht chaos uit, wanneer Michael Schumacher (Ferrari) in botsing komt met Rubens Barrichello (Stewart) en Ralf Schumacher (Jordan) met David Coulthard (McLaren). Voor de oudste Schumacher en Coulthard betekend dit meteen het einde van de race. De brokstukken nopen tot het uitsturen van de safety car, al ontstaat er aanvankelijk verwarring doordat er tegelijkertijd eveneens met rode vlaggen gezwaaid wordt.

Bij de herstart nemen Villeneuve, Frentzen en Panis vooraan het commando, doch de Duitser en de Fransman vallen al snel uit met pech, waarna Eddie Irvine in de tweede Ferrari verrassend de handschoen opneemt. De Noord-Ier, die voor de race bekritiseerd wordt omwille van zijn teleurstellende seizoensstart en over wie geruchten over zijn mogelijke vervanging reeds de ronde doen, rijdt een dijk van een race en maakt het Villeneuve knap lastig. De Williams-coureur houdt echter het hoofd koel en finisht uiteindelijk met een kleine seconde voorsprong op Irvine. De derde plaats is voor Ralf Schumacher. De jongere broer van de tweevoudige wereldkampioen rijdt zo in zijn pas derde Formule 1-wedstrijd al meteen naar zijn eerste podium, doch niet voordat een fel gevecht met zijn Jordan-teamgenoot Giancarlo Fisichella afloopt met een crash tussen beiden, die het einde van de race voor de Italiaan betekent. Johnny Herbert (Sauber), Mika Häkkinen (McLaren) en Gerhard Berger (Benetton) pakken de resterende punten.

Jos Verstappen (Tyrrell) rijdt net zoals in 1996 in Argentinië een uitstekende race. Halverwege de wedstrijd is hij tot net buiten de punten opgerukt, wanneer een probleem met de benzinedruk een einde aan zijn veelbelovende wedstrijd maakt. De Tyrrells zijn in Buenos Aires voor het eerst voorzien van twee extra vleugels op de sidepods, die de neerwaartse druk moeten verhogen en zo voor meer grip in de bochten moeten zorgen. Wanneer deze vleugels (een bedenksel van ontwerper Mike Gascoyne), die al snel de benaming 'X-wings' zullen krijgen, in 1998 door verschillende andere teams gekopieerd worden, grijpt de FIA in en worden ze uiteindelijk verbannen.

Drie Grote Prijzen en al meteen op het podium: Ralf Schumacher (Jordan)

Wings · 13 april 2013 - 21:54:25

Typ je dit nu zelf? Zo ja: RESPECT!!

SDG · 13 april 2013 - 22:04:37

Citaat van: Wings op 13 april 2013 - 21:54:25
Typ je dit nu zelf? Zo ja: RESPECT!!

Ik heb uiteraard mijn eigen Formule 1-archief even geraadpleegd (jaaroverzicht op video en in boekvorm) bij het schrijven van dit stukje, want ik wist na zestien jaar echt alle details niet meer uit het hoofd, hoor. Maar ik heb het zelf neergepend, ja.

Wings · 13 april 2013 - 22:28:39

Ik snap dat jij je bronnen hebt maar knap dat je dit dagelijks zo gedetailleerd uitwerkt. Mijn petje af! En geloof me, ik strooi niet met complimenten.

gloudiesaurus · 15 april 2013 - 00:09:48

Wat blijft hij mooi die Benson Hedges Jordan! Zo worden ze tegewoordig niet meer gemaakt

En Verstappen was in '99 iig. betrokken bij het Honda - project. Maar goed 1 race voor Minardi rijden had hem toen ook niet veel gebracht, al was het aanbod er wel. Gelukkig kon hij in 2000 terugkeren met de redelijk competitie Arrows - Supertec

SDG · 17 april 2013 - 05:39:45

17 april 1983

Op het Zuid-Franse Paul Ricard-circuit wordt de Grote Prijs van Frankrijk verreden, de derde wedstrijd van het lopende seizoen. Waar de Franse manche van het WK doorgaans in de zomermaanden verreden wordt, figureert deze zo nu als de eerste Europese Grote Prijs op de kalender. Waar de vorige races in Rio en Long Beach met winnaars Nelson Piquet (Brabham-BMW) en John Watson (McLaren-Ford) nog enige onduidelijkheid gaven over de precieze krachtverhoudingen, wordt hier in Frankrijk echter van meet af aan duidelijk dat op deze snelle omloop met zijn lange rechte stukken de turbowagens niet te verslaan zullen zijn. Het ziet er daarmee stilaan naar uit dat aan de jarenlange heerschappij van de atmosferische Ford Cosworth-drielitermotor in 1983 definitief een eind gaat komen.

In de kwalificaties al is het veld in nagenoeg twee groepen verdeeld: de eerste elf plaatsen op de startgrid zijn voor turbowagens. Niki Lauda (McLaren) is als twaalfde de eerste niet-turborijder op meer dan vier seconden van Prost (Renault), die er voor eigen publiek een ware demonstratie van maakt en met meer dan twee seconden voorsprong de pole pakt voor zijn Amerikaanse teamgenoot Eddie Cheever. Renault, dat de eerste twee wedstrijden behoorlijk teleurstelde, heeft niets aan het toeval overgelaten om zijn thuisrace te winnen en er is dan ook niemand die Prost in de wedstrijd kan bedreigen. Piquet komt enkel bij Prost's tankstop even aan de leiding, maar voor de rest staat er geen maat op de Fransman, die zijn eerste zege van het seizoen behaalt voor Piquet, Cheever, Patrick Tambay (Ferrari) en het Williams-duo Keke Rosberg en Jacques Laffite. Voor zowel Prost, Cheever als titelverdediger Rosberg – na zijn diskwalificatie in Rio – is het pas de eerste puntenfinish van het seizoen. In de WK-stand neemt Piquet opnieuw de kop over, voor Lauda, Prost en Watson.

Achterin het veld weet de Fransman Jean-Louis Schlesser, neef van de in 1968 dodelijk verongelukte Jo Schlesser, zich in een RAM niet te kwalificeren voor zijn eerste officiële Grote Prijs. Pas in 1988 zal Schlesser als vervanger voor de zieke Nigel Mansell in een Williams eenmalig aan de start verschijnen in Monza, waar hij door een crash met Senna in de slotfase van de wedstrijd verhindert dat McLaren dat jaar alle races wint.

gloudiesaurus · 17 april 2013 - 22:51:39

Mooi stukje weer, ik moet zeggen (als opbouwende kritiek

) dat het gebruik maken van alinea's voor mij wel wat lekkerder leest

SDG · 18 april 2013 - 05:28:02

18 april 1971

Jackie Stewart wint in een Tyrrell de Spaanse Grote Prijs op de stratenomloop van Montjuich nabij Barcelona. De Schot haalt het voor Jacky Ickx (Ferrari) en Chris Amon (Matra), Pedro Rodriguez (BRM), Denny Hulme (McLaren) en Jean-Pierre Beltoise (Matra). Ickx, die vanop de pole vertrekt, neemt bij de start ook de leiding maar moet na een zevental ronden Stewart laten voorgaan. Stewart staat, ondanks aandringen van de Belg, de koppositie in de race niet meer af en gaat met een kleine voorsprong als eerste over de finishlijn. De wereldkampioen van 1969, die al tweede was in de openingswedstrijd in Zuid-Afrika, neemt door zijn zege in de race de leiding in de WK-stand over van Mario Andretti (Ferrari).

De Spaanse Grote Prijs van 1971, die in de voormiddag verreden wordt omwille van de concurrentie met het stierenvechten, is de eerste wedstrijd waarin profielloze banden te zien zijn. Bandenfabrikant Firestone, die hiermee al de nodige ervaring heeft opgedaan in de V.S., introduceert deze 'slicks', zoals ze genoemd worden, nu ook in de Formule 1 en ze zullen al snel uitgroeien tot de standaarduitrusting voor iedere Formule 1-wagen.

Ickx, Regazzoni en Amon bezetten de eerste startrij, maar Stewart is de eerste aan de finish

SDG · 19 april 2013 - 05:21:28

19 april 2009

Sebastian Vettel (Red Bull) wint in Shanghai de Grote Prijs van China. De jonge Duitser slaat in China een dubbelslag voor zijn team: nadat hij op zaterdag de eerste pole voor Red Bull pakt, bezorgt hij het team op zondag, in het vijfde seizoen van zijn bestaan, eindelijk ook zijn eerste overwinning. Teamgenoot Mark Webber, die na Fernando Alonso (Renault) de derde tijd rijdt, wordt tweede in de race en zorgt daardoor meteen voor een dubbelzege.

Voorafgaand aan het weekend wordt een belangrijke knoop doorgehakt, wanneer de FIA de dubbele diffuser waar Brawn, Toyota en Williams mee rondrijden voor de rest van het seizoen definitief geldig verklaart. Het houdt wel een zware klap in voor topteams Ferrari, McLaren – waar Martin Whitmarsh vanaf deze race definitief Ron Dennis opvolgt als CEO – en BMW, die deze innovatie niet op hun wagens hebben en daardoor verder gedwongen blijven om achter de feiten aan te rijden.

Het weerhoudt Red Bull echter niet om in de totaal verregende Grote Prijs het laken naar zich toe te trekken. De wedstrijd wordt van achter de safety car op gang getrokken en wanneer de meute na acht ronden wordt losgelaten, bezetten de Red Bulls meteen de eerste twee plaatsen nadat Alonso vlak voor de herstart banden gaat wisselen. Ondanks de danteske weersomstandigheden zijn er slechts weinig uitvallers; één van hen is Jarno Trulli (Toyota), nadat hij van achteren vol geramd wordt door de BMW van Robert Kubica. De brokstukken nopen de safety car nogmaals tot uitrukken. Tijdens die neutralisatie wordt Sebastian Vettel ei zo na uit de race geduwd door Sébastien Buemi (Toro Rosso). WK-leider Jenson Button (Brawn) rijdt op dat moment op de tweede plaats rond, maar aan de finish zal hij genoegen moeten nemen met de derde podiumstek.

Ook Adrian Sutil kent geen geluk: op versleten banden crasht hij uit de race op een moment dat hij de eerste punten ooit voor zijn team Force India binnen handbereik heeft. Wie wel nog finishen in de punten zijn Rubens Barrichello (Brawn), Heikki Kovalainen en Lewis Hamilton (McLaren), Timo Glock (Toyota) en Buemi. Button behoudt de leiding in de WK-stand, voor Barrichello, Vettel en Glock.

SDG · 22 april 2013 - 05:22:04

22 april 1978

Op deze dag wordt in Buenos Aires Esteban Tuero geboren. De jonge Argentijn rijdt in 1996 in de Formule 3, waar hij een behoorlijke indruk maakt, en stapt nog in hetzelfde jaar over naar de Formule 3000. Daar stelt hij echter teleur, zodat hij in 1997 geen zitje in de klasse vindt en uitwijkt naar de Japanse Formule Nippon. Ook daar breekt hij weinig potten, maar toch weet hij bij Minardi een testcontract te versieren.

Het brengt zijn carrière in een plotse stroomversnelling, want in 1998 mag hij bij het Italiaanse team instappen als racecoureur. Tuero is er op dat moment nog steeds pas negentien, waardoor hij bij zijn debuut in de Australische Grote Prijs in Melbourne de op twee na jongste coureur uit de geschiedenis is, na Mike Thackwell en Ricardo Rodriguez. Hoewel velen vanwege zijn beperkte ervaring in de eenzitterij openlijk hun twijfels uiten over de capaciteiten van Tuero, weet de jonge Argentijn het vertrouwen allerminst te beschamen. Met het bescheiden materiaal dat hij ter beschikking heeft zijn grootse prestaties uiteraard niet te verwachten, maar toch zijn de resultaten meer dan behoorlijk. In Melbourne kwalificeert zijn zich onmiddellijk als zeventiende. Het zal zijn beste trainingsresultaat blijken, doch langs de andere kant weet hij iedere race van het seizoen de kwalificatielimiet te behalen en slechts drie maal dient hij als laatste te vertrekken. Slechts vier maal haalt hij de finish, met een achtste plaats in Imola als beste resultaat. Zijn debuutseizoen in de Formule 1 eindigt in mineur, wanneer hij in Suzuka in een flinke crash met de Japanner Toranosuke Takagi (Tyrrell) betrokken geraakt, waarbij hij zich blesseert aan de rug.

Niettemin heeft Tuero Minardi weten te overtuigen van zijn capaciteiten en het team besluit dan ook zijn contract voor 1999 te verlengen. Tot de Argentijn in het tussenseizoen plotseling en vrij onverwacht besluit zijn Formule 1-carrière te beëindigen; de reden hiervoor zal hij nooit officieel bekend maken. Esteban Tuero verdwijnt daarmee op pas twintigjarige leeftijd al definitief van het internationale toneel. Hij zal vervolgens zijn autosportloopbaan in eigen land Argentinië op bescheiden schaal verder zetten in nationale wedstrijden.