Vandaag in de F1-geschiedenis....

[Kootje]

SDG, wil je (een keer) een item maken over Sid Watkins? Niet helemaal 'geschiedenis', maar toch...

Dat wordt wachten tot 6 of 12 september volgend jaar, tenzij hij 't hier http://www.gppits.net/forum/index.php/topic,12197.0/topicseen.html doet of er 'n apart topic voor opent. Maar de man verdiend het idd wel, zover ben ik het volledig met je eens.

[SDG]

14 september 1980

Nelson Piquet (Brabham) wint de Grote Prijs van Italië. De race vindt voor de eerste en enige keer sedert de oprichting van het Wereldkampioenschap Formule 1 in 1950 niet plaats op de vertrouwde locatie in Monza, maar wordt verreden op het Dino Ferrari-circuit in Imola.

Beide Renault-coureurs René Arnoux en Jean-Pierre Jabouille bezetten eens te meer de eerste startrij, maar reeds na enkele ronden neemt Piquet het commando over en rijdt de Braziliaan naar zijn derde seizoenszege, die hem tevens de leiding in de WK-stand oplevert, met één puntje voorsprong op Alan Jones (Williams). De Australische uitdager van Piquet finisht in Imola tweede, voor zijn teamgenoot Carlos Reutemann, Elio de Angelis (Lotus), Keke Rosberg (Fittipaldi) en Didier Pironi (Ligier).

In de zesde ronde is er een zware crash van Ferrari-rijder Gilles Villeneuve in de bocht vlak voor de Tosa-haarspeldbocht na een klapband. Hoewel de wagen van de Canadees daarbij totaal vernield wordt, weet hij ongedeerd het wrak te verlaten. De bocht waarin de crash plaatsvindt zal na zijn dood in 1982 naar hem genoemd worden. Tijdens de trainingen zorgt Villeneuve ook al voor opzien door voor het eerst de nieuwe Ferrari voor 1981, voorzien van een turbomotor, de baan op te sturen. De Scuderia is daarmee na Renault het tweede team in de Formule 1 dat de stap naar de turbo's zet; de volgende jaren zullen ook alle andere teams volgen.

Imola is ook de laatste race voor de Italiaan Vittorio Brambilla. De 'Gorilla van Monza', tijdelijk vervanger van de dodelijk verongelukte Patrick Depailler bij Alfa Romeo, neemt na deze race, twee maanden voor zijn drieënveertigste verjaardag, definitief afscheid van de Formule 1. De Duitser Manfred Winkelhock van zijn kant mag in een Arrows voor het eerst proeven van de Formule 1, doch hij weet zich niet te kwalificeren.

Hoewel de Italiaanse Grote Prijs na dit ene uitstapje vanaf 1981 terug naar zijn vertrouwde thuis in Monza terugkeert, blijft het circuit van Imola, dat na de dood van Enzo Ferrari in 1988 omgedoopt wordt tot Autodromo Enzo e Dino Ferrari, op de kalender gehandhaafd. Dit als de Grote Prijs van San Marino, die tot en met 2006 jaarlijks verreden zal worden.

[Kootje]

Onvoorstelbaar dat hij daar zonder kleerscheuren uitstapte.

[SDG]

15 september 1985

Op het circuit van Spa wordt de Grote Prijs van België verreden. Het is reeds de tweede keer in 1985 dat het Formule 1-circus in de Ardennen neerstrijkt, nadat de eerste poging begin juni na één dag afgebroken diende te worden omdat de nieuwe asfaltlaag, mede door de warme temperaturen, het geweld van de bolides niet aankon. Drie maanden later is het circuit opgelapt en heerst er in Spa opnieuw normaal weer – lees: het is vrij wisselvallig – zodat de race alsnog kan plaatsvinden.

In de trainingen crasht uittredend wereldkampioen Niki Lauda (McLaren), wat hem een geblesseerde pols en een forfait voor deze race én de volgende in Brands Hatch oplevert. Zijn teamgenoot Alain Prost rijdt de snelste trainingstijd, maar wanneer Nelson Piquet (Brabham) in de Source-bocht bij de start dwars gaat en Prost hierdoor hindert, kan Ayrton Senna (Lotus) de kop nemen en op een stilaan opdrogende baan zijn voorsprong langzaam maar zeker uitbouwen. Ook na de pitstops een kleine tien ronden ver in de race die nodig zijn voor het monteren van droogweerbanden ziet niemand de Braziliaan nog terug, die zijn tweede zege uit zijn carrière behaalt en zich opnieuw bewijst als expert in bijzondere weersomstandigheden.

Nigel Mansell (Williams) wordt tweede, voor de Brit het beste resultaat uit zijn carrière tot dan toe en het bewijs dat met Williams opnieuw hoe langer hoe meer rekening gehouden moet worden. De overige punten zijn voor Alain Prost, Keke Rosberg (Williams), Nelson Piquet – die zich na een lange achtervolgingsrace terug tot in de punten werkt – en Derek Warwick (Renault). Voor het Renault-fabrieksteam is het de laatste puntenfinish uit zijn bestaan, tot zijn comeback in 2002.

Doordat zijn naaste achtervolger in de WK-stand Michele Alboreto (Ferrari) al vroeg in de race met pech uitvalt, is de eerste wereldtitel voor Prost opnieuw een stuk dichterbij gekomen. Bij Zakspeed maakt de Duitser Christian Danner – die een week later het allereerste Formule 3000-kampioenschap zal winnen – zijn Formule 1-debuut.



Nelson Piquet verspeelt zijn kansen op de zege al in de eerste bocht

[SDG]

18 september 1951

Op deze dag wordt Marc Surer geboren. De Zwitser gooit eind jaren zeventig hoge ogen in de Formule 2: hij wordt vicekampioen in 1978 en kampioen in 1979, wat hem eind 1979 voor de Italiaanse Grote Prijs een zitje in de Formule 1 oplevert bij Ensign. Het is een moeizaam debuut: pas in zijn derde GP-weekend, bij de Amerikaanse Grote Prijs in Watkins Glen, kan hij zich voor het eerst kwalificeren.

In 1980 rijdt hij een volledig seizoen bij ATS. De Duitssprekende Zwitser, die wegens het gebrek aan succesvolle coureurs van eigen bodem in die tijd behoorlijke steun in Duitsland geniet, moet dat jaar enkele races missen wegens een zware crash op Kyalami. Punten worden er verder niet meer gescoord.

In 1981 keert hij terug naar Ensign, met een verrassende vierde plaats in de verregende Grote Prijs van Brazilië als orgelpunt. In Monaco wordt hij nog zesde, waarna hij halverwege het seizoen plotseling overstapt naar het Theodore-team. Hier behaalt hij geen noemenswaardige resultaten meer.

In 1982 tekent hij voor Arrows, waar hij drie seizoenen op rij zal blijven. De Zwitser rijdt nu en dan in de punten en laat zien uit het goede racehout gesneden te zijn, doch het materiaal dat hij ter beschikking krijgt is doorgaans niet snel genoeg om hoge ogen mee te gooien. Als hij dan al eens uitzicht heeft op een goed resultaat, valt hij uit door pech of een crash. Zoals in Monaco in 1983, waar hij een felle strijd levert voor de derde plaats tot hij door Derek Warwick in de vangrails gekatapulteerd wordt.

Eind 1984 neemt hij afscheid van Arrows en begin 1985 staat hij werkloos langs de kant. Tot hij, mede dankzij BMW, na enkele races mag instappen bij Brabham voor de tegenvallende Fransman François Hesnault. Als ploegmaat van voormalig wereldkampioen Nelson Piquet weet hij op voorhand dat hij slechts tweede viool zal spelen in het team, wat hem er echter niet van weerhoudt vooral aan het eind van het seizoen enkele mooie dingen te laten zien: in Italië wordt hij vierde en in Brands Hatch rijdt hij zelfs een tijdje als tweede rond.

Het is echter onvoldoende om voor 1986 een contractverlenging te krijgen en dat jaar keert hij verrassend terug naar Arrows. Het Britse team maakt echter een moeilijk seizoen door en Surer rijdt dan ook vrij anoniem in het peloton rond. De Grote Prijs van België, eind mei, wordt zijn laatste wedstrijd. Kort nadien heeft de Zwitser een zwaar ongeval in de Hessen Rally in Duitsland, wanneer zijn Ford RS200 Groep B met hoge snelheid van de baan vliegt, tegen een boom te pletter slaat en in brand vliegt. Zijn navigator Michel Wyder sterft in de vlammen, Surer zelf wordt ternauwernood uit het wrak gered. Hij heeft echter zware brandwonden opgelopen; het betekent meteen het einde van zijn actieve autosportcarrière.

Na zijn revalidatie blijft hij verbonden aan BMW als race-instructeur en later als hoofd van de sportafdeling. De Zwitser laat zich tevens opmerken door zijn stormachtige privéleven: hij huwt verschillende keren, o.a. met de voormalige modellen Jolana Egger en Christina Bönzli. Laatstgenoemde, die nu nog als Christina Surer door het leven gaat, raakte zelf ook bekend door haar eigen autosportcarrière en is de huidige levensgezellin van regerend DTM-kampioen Martin Tomczyk. Sedert 1996 is Marc Surer bij het publiek ook vooral bekend als commentator bij Formule 1-races voor de Duitse commerciële televisie.

[Franky R.]

Onvoorstelbaar dat hij daar zonder kleerscheuren uitstapte.

Zeker als je weet dat die auto destijds van aluminiumfolie werden gemaakt. En dan overdrijf ik niet eens!

[SDG]

Een paar dagen 'vrijaf' genomen. Tijd om binnenkort nog eens in actie te schieten, lijkt me. Jammer voor o.a. Juan Pablo Montoya, maar die zal nog een jaartje moeten wachten. 

[Kootje]

Een paar dagen 'vrijaf' genomen. Tijd om binnenkort nog eens in actie te schieten, lijkt me.

Geniet van je "vrije" tijd.

Jammer voor o.a. Juan Pablo Montoya, maar die zal nog een jaartje moeten wachten. 

Och, die loopt niet weg.
Zag het zelf ook 'n dag te laat, want die had ik graag voor m'n rekening genomen.

[SDG]

24 september 1972

Jackie Stewart (Tyrrell) wint op het circuit van Mosport de Grote Prijs van Canada. Nadat hij bij de vorige race in Monza definitief de titel aan Emerson Fittipaldi (Lotus) moest laten, weet de Schot zo in ieder geval terug naar de tweede plaats in het WK op te rukken. De Braziliaan wordt in Canada nu zelf geplaagd door de pech die Stewart in de loop van het seizoen zo vaak te beurt viel en eindigt pas als elfde, ver buiten de punten. Peter Revson (McLaren) finisht in de race, die omwille van dichte mist met meer dan een uur vertraging gestart wordt, als tweede, zijn teamgenoot Denny Hulme wordt derde. Revson pakt in de kwalificaties tevens de pole; het is zowel voor de Amerikaan als voor het McLaren-team de eerste polepositie in de Formule 1.



Peter Revson bezorgt McLaren zijn eerste pole

[SDG]

24 september 1995

David Coulthard (Williams) wint op het circuit van Estoril de Grote Prijs van Portugal. Voor de Schot, die van op polepositie start, is het zijn eerste Formule 1-zege. Achter hem leveren de beide titelpretendenten Michael Schumacher (Benetton) en Damon Hill (Williams) na hun aanvaring in Monza dit keer een propere strijd voor de tweede plaats, die door de Duitser gewonnen wordt. Schumacher weet zo in de WK-stand opnieuw twee punten verder uit te lopen en komt opnieuw een stapje dichter bij zijn tweede titel. De race wordt bij de start afgebroken na een zware crash van Ukyo Katayama (Tyrrell). De Japanner dient uit zijn bolide ontzet te worden en zal voor de volgende race forfait moeten geven.

[SDG]

25 september 1983

Nelson Piquet (Brabham) wint de Grote Prijs van Europa op het circuit van Brands Hatch, waardoor hij zijn achterstand op WK-leider Alain Prost (Renault) met nog één race te gaan terugbrengt tot twee punten. De Fransman zelf finisht op de Britse omloop als tweede, Nigel Mansell (Lotus) wordt derde.

Snelste in de kwalificaties is Mansell's teamgenoot Elio de Angelis, die zo zijn eerste pole uit zijn carrière scoort, voor de tweede Brabham-rijder Riccardo Patrese. In deze volgorde rijden ze de eerste ronden ook aan de kop van de race, doch wanneer beiden met elkaar in aanraking komen, kan Piquet de leiding overnemen om die vervolgens niet meer af te staan.

Ferrari blijft met lege handen achter: Patrick Tambay crasht kort voor het einde uit de race en is daardoor definitief uitgeteld in de titelstrijd, René Arnoux finisht buiten de punten en heeft met acht punten achterstand op Prost zijn lot nu niet meer in eigen handen.

Het Theodore-team, met Johnny Cecotto en Roberto Guerrero, komt voor het laatst aan de start van een Grote Prijs. Het team zal de verre verplaatsing naar Zuid-Afrika voor de slotrace van het seizoen niet meer maken.

De Brit Jonathan Palmer, de kersverse Formule 2-kampioen, maakt dan weer zijn Formule 1-debuut in een derde Williams. De coureur, die tevens doctor in de geneeskunde is, baart opzien door de vaste tweede Williams-rijder Jacques Laffite te snel af te zijn. De Fransman kwalificeert zich niet voor de race. De Grote Prijs van Europa wordt pas aan de kalender toegevoegd nadat een geplande stratenrace in New York niet doorgaat.

[SDG]

26 september 1993

Met een tweede plaats in de Portugese Grote Prijs op het circuit van Estoril kroont Alain Prost (Williams) zich voor de vierde keer in zijn carrière tot wereldkampioen Formule 1. De Fransman rijdt in de kwalificaties de tweede tijd, na zijn teamgenoot Damon Hill, die echter achteraan moet vertrekken doordat hij in de opwarmronde niet van zijn plaats weg geraakt.

Het is Ferrari-rijder Jean Alesi die de kop neemt, voor de McLarens van Ayrton Senna en zijn nieuwe teamgenoot Mika Häkkinen. De Fin, die een jaar lang als testrijder voor het team van Ron Dennis fungeerde, vervangt vanaf deze race de Amerikaan Michael Andretti, die teruggekeerd is naar de Indycars.

Na de pitstops is het echter Michael Schumacher (Benetton) die de leiding overneemt en hij zal deze niet meer afstaan. Prost, die aan een tweede plaats genoeg heeft voor de titel, dringt niet meer aan en laat de Duitser naar zijn tweede overwinning in zijn loopbaan rijden. Zowel Häkkinen als Gerhard Berger (Ferrari) crashen op het rechte stuk bij start en finish nog spectaculair uit de race.

Damon Hill rijdt een indrukwekkende inhaalrace en wordt nog derde, terwijl Ayrton Senna uitvalt met motorpech. Bij Jordan bestuurt Emanuele Naspetti eenmalig de tweede wagen, het is het laatste optreden van de Italiaan in de Formule 1.



Crash van Häkkinen:


Crash van Berger:

[0634]

En wat een schitterende wagen zeg... Dat moet echt een eer geweest zijn om alleen al naar te mogen kijken.

[SDG]

27 september 1998

Mika Häkkinen (McLaren) wint de Grote Prijs van Luxemburg op de Nürburgring. De Ferrari's van Michael Schumacher en Eddie Irvine starten van op de eerste rij en hebben ook de beste start, doch na de pitstops kan de Fin het commando overnemen van Schumacher en de leiding behouden tot de finish. De overige punten zijn voor David Coulthard (McLaren), Eddie Irvine (Ferrari), Heinz-Harald Frentzen (Williams) en Giancarlo Fisichella (Benetton). Door zijn zege is Häkkinen opnieuw alleen leider in de WK-stand en heeft hij in de slotrace in Japan genoeg aan een tweede plaats om de titel te pakken. Het is de tweede en laatste keer dat de race op de Nürburgring gehouden wordt als de Grote Prijs van Luxemburg. Van 1999 tot en met 2007 zal de race opnieuw Grote Prijs van Europa heten.

[Sabai]

En wat een schitterende wagen zeg... Dat moet echt een eer geweest zijn om alleen al naar te mogen kijken.

Ik heb de oude Ferrari van berger wel eens van dichtbij kunnen bekijken toen ik met T coronel mee was en hij er zo'n legend race ermee ging rijden samen met zijn schoonvader echt een mooie bak. Vond hem trouwens wel klein in vergelijking met nu. Maar wat een vet geluid die V12