Vandaag in de F1-geschiedenis....

[0634]

Wat een wagen he, geweldig!

[SDG]

Toen begonnen ze het seizoen ook nog gewoon in januari, met twee races in Zuid-Amerika. Vervolgens een maand pauze voor de derde race in Zuid-Afrika, begin maart. Vervolgens weer een break van vier weken voor de wedstrijd in Long Beach, begin april, om vanaf eind april eindelijk met een normale regelmaat te starten met het Europese seizoensgedeelte, in Spanje.

[SDG]

12 januari 1975: titelverdediger Emerson Fittipaldi begint het nieuwe F1-seizoen op de best mogelijke manier door de openingsrace in Argentinië te winnen. De Braziliaan is op het circuit van Buenos Aires in zijn McLaren sneller dan James Hunt (Hesketh) en Carlos Reutemann (Brabham). De Fransman Jean-Pierre Jarier verrast iedereen door zijn Shadow in de kwalificaties naar de polepositie te rijden, maar veel plezier zal hij daar niet aan beleven aangezien hij reeds in de opwarmronde met transmissieproblemen langs de kant moet. Wilson Fittipaldi komt voor de eerste maal met zijn eigen team aan de start. Een jaar later zal broertje Emerson de rangen van het team vervoegen.

[0634]

Iedere wagen een eigen airbox die hoog boven die bakken uitkomt... Prachtig, krijgen ze een heel eigen smoelwerk van.

[Senergy]

wat ik ook zo super vind is het verschil tussen achterband en voorband, ipv die kartwielen die er nu opstaan

[SDG]

Iedere wagen een eigen airbox die hoog boven die bakken uitkomt... Prachtig, krijgen ze een heel eigen smoelwerk van.

Ik heb die enorme luchthappers uit midden jaren zeventig altijd een beetje over-the-top gevonden. Met als hoogtepunt die zgn. 'theemuts' op de Ligier uit 1976, net voor ze verboden werden, dat vond ik er echt helemaal over.

[Matthijs]

In combinatie met blauw en wit denk ik eerder aan een 'Smurf'.

[0634]

Iedere wagen een eigen airbox die hoog boven die bakken uitkomt... Prachtig, krijgen ze een heel eigen smoelwerk van.

Ik heb die enorme luchthappers uit midden jaren zeventig altijd een beetje over-the-top gevonden. Met als hoogtepunt die zgn. 'theemuts' op de Ligier uit 1976, net voor ze verboden werden, dat vond ik er echt helemaal over.

Deze is wat over the top inderdaad, maar die Ferrari en Lotus hierboven vind ik echt geweldig. Of deze Tyrrell:

[SDG]

13 januari 1974


Denny Hulme wint in een McLaren op het circuit van Buenos Aires de Grote Prijs van Argentinië. De race, die sedert enkele jaren als de traditionele seizoensopener geldt, wordt voor de eerste keer op de lange, bijna zes kilometer lange configuratie van het circuit verreden. Het nieuwe Ferrari-duo Niki Lauda en Clay Regazzoni vervolledigt het podium, terwijl thuisrijder Carlos Reutemann dichtbij een thuiszege is maar in de laatste ronde nog met motorpech langs de kant moet. De race in Buenos Aires is het Grand Prix-debuut voor de Britse rijders Guy Edwards en Richard Robarts en de Duitser Hans-Joachim Stuck, terwijl Tyrrell – na het afscheid van wereldkampioen Jackie Stewart en de tragische dood van François Cevert – met Jody Scheckter en Patrick Depailler een totaal nieuw team inzet. De race in Argentinië markeert tevens het begin van de samenwerking tussen McLaren en tabaksponsor Marlboro, een partnerschap dat maar liefst drieëntwintig seizoenen zal duren, tot en met 1996. Voor Hulme, de wereldkampioen van 1967, is het de laatste zege in de Formule 1, die hij aan het eind van het jaar vaarwel zal zeggen. De Nieuw-Zeelander zal daarna nog verschillende jaren in toerwagenklassen rijden en zal in oktober 1992 tijdens de 1000 kilometer van Bathurst in Australië op bizarre wijze de dood vinden wanneer hij in volle race door een hartinfarct getroffen wordt.



Denny Hulme behaalt zijn laatste zege


---------------------------------------------

13 januari 1980


De Australiër Alan Jones wint in een Williams de Grote Prijs van Argentinië, de openingsrace van het seizoen 1980. Op het door de hitte vrij broos geworden asfalt van het circuit van Buenos Aires wordt de race een ware uitputtingsslag waarbij slechts zeven auto's geklasseerd worden. Na een spannende wedstrijd haalt Jones het uiteindelijk voor de Braziliaan Nelson Piquet (Brabham), de Fin Keke Rosberg (Fittipaldi), de Brit Derek Daly (Tyrrell), de Italiaan Bruno Giacomelli (Alfa Romeo), de Fransman Alain Prost (McLaren) en thuisrijder Ricardo Zunino (Brabham). Voor Piquet en Rosberg is het de eerste podiumplaats uit hun carrière, terwijl Prost bij zijn Formule 1-debuut al meteen zijn eerste WK-punt scoort. Achterin het veld zijn enkele andere debutanten minder succesvol. Stefan Johansson slaagt er in een Shadow niet in zich te kwalificeren. Na nog een mislukte kwalificatiepoging in Brazilië verdwijnt de Zweed weer uit het peloton. Pas in 1983 zal hij uiteindelijk zijn racedebuut maken. Ook het kleine Italiaanse Osella-team is in Buenos Aires voor het eerst bij een Grote Prijs aanwezig. De Amerikaan Eddie Cheever rijdt de langzaamste tijd van alle deelnemers en weet zich dus evenmin te kwalificeren.



Eerste Grote Prijs en meteen een WK-punt voor Alain Prost

[SDG]

Nog een leuk detail: met Jones, Piquet en Rosberg stonden in 1980 in Argentinië de toekomstige wereldkampioenen van 1980, 1981 en 1982 in diezelfde volgorde op het podium.

[Matthijs]

Denny Hulme wint in een McLaren op het circuit van Buenos Aires de Grote Prijs van Argentinië.

Wat moeten de jaren rond 1970 toch fantastisch zijn geweest. Ik vind het bijzonder om te lezen dat de laatste wereldkampioen in een traditionele 'sigaar' zonder vleugels ook wint in een 'moderne' auto.

Dit bizarre feitje over Hulme las ik trouwens op Wikipedia:

Hulme's death, caused by a heart attack whilst driving a BMW M3 during the Bathurst 1000 (1992), made him the first former Formula One champion to die of natural causes.

[SDG]

15 januari 1978


Mario Andretti (Lotus-Ford) wint de Grote Prijs van Argentinië in Buenos Aires en werpt zich zo meteen vanaf de eerste wedstrijd van het nieuwe Formule 1-seizoen op tot de te kloppen man. De Amerikaan rijdt nog steeds in de Lotus 78 van het vorige seizoen, maar dat weerhoudt er hem niet van om van start tot finish aan de leiding te rijden en de rest van het veld het nakijken te geven. Wereldkampioen Niki Lauda, die Ferrari in het tussenseizoen ingeruild heeft voor Brabham-Alfa, finisht als tweede, Patrick Depailler rijdt in een opnieuw vier wielen tellende Tyrrell naar de derde podiumstek. Nog bij Tyrrell maakt de Fransman Didier Pironi zijn Formule 1-debuut. Vijfvoudig wereldkampioen Juan-Manuel Fangio, die de wedstrijd mag afvlaggen, zorgt bij de finish nog even voor commotie wanneer hij Andretti verwart met zijn teamgenoot Ronnie Peterson en zodoende de Zweed als eerste afvlagt.

[SDG]

21 januari 1979

De Fransman Jacques Laffite wint in een Ligier de Grote Prijs van Argentinië. Het Franse team, dat zich in de eerste drie seizoenen van zijn bestaan als een degelijke subtopper profileerde, zorgt nu voor een verrassing van formaat door niet alleen met beide auto's de eerste startrij in te nemen, maar ook op dominante manier de openingswedstrijd van het seizoen 1979 te winnen. Enkel pech van de nieuwe tweede man van het team, de Fransman Patrick Depailler, die uiteindelijk vierde wordt, voorkomt een dubbelzege voor Ligier. De eerste wingcar van de Fransen, die daartoe ook uitgerust is met een klassieke Ford Cosworth-motor in plaats van de Matra van de vorige jaren, is duidelijk een groot succes. Voor de meeste andere topteams is het voorlopig dus vooral zaak van de schade te beperken om Ligier niet te ver te laten uitlopen in de WK-stand. Carlos Reutemann (Lotus) en John Watson (McLaren) slagen daar het best in door voor hun respectievelijke nieuwe werkgevers meteen een podiumplaats te scoren. De race wordt ontsierd door een massacrash in de eerste ronde, waarna de rode vlag bovengehaald wordt. Bij de tweede start zijn Jody Scheckter, Didier Pironi, Patrick Tambay, Nelson Piquet en Arturo Merzario niet meer aanwezig. Bij Shadow maken de Italiaan Elio de Angelis en de Nederlander Jan Lammers hun Formule 1-debuut.



Beelden van de crash bij de eerste start:

[Kootje]

Vandaag 22-01 is het precies 53 jaar geleden dat oud Formule 1 kampioen John Michael "Mike" Hawthorne op 29 jarige leeftijd overleed.

Nabij z'n woonplaats, het Engelse Farnham, raakt hij met z'n auto, 'n Jaguar 3.4 MK1, op het natte wegdek van de Guildfort Bypass in 'n slip en verongelukt. Hawthorne zou in zijn korte carriere slechts 10 maal deelnemen aan 'n GP, allen in 'n Ferrari, alvorens zich terug te trekken uit de racerij. Hij wist daarin echter wel 42 punten, 7 podia waarvan één overwinning en de wereldtitel te vergaren, al was die titel nog even discutabel. Na de GP van Portugal werd hij aanvankelijk gediskwalificeerd wegens rijden tegen de richting, maar na de getuigenis van Stirling Moss kreeg hij alsnog z'n punten toegekend waardoor hij met één punt voorsprong de titel binnen sleepte. Notabene ten koste van diezelfde Stirling Moss, die daarmee wederom de titel aan z'n neus voorbij zag gaan.


Hawthorne, hier in actie tijdens de GP van Argentinië die hij als 3e zou finishen.

[SDG]

Een donkere periode voor Ferrari; een half jaar voordien was ook Peter Collins al verongelukt op de Nürburgring.