Ruimtevaart topic

[C.G. de Beaufort]

Nieuwe theorie van de zwaartekracht verklaart de 'donkere' materie



Erik Verlinde kreeg in 2011 de Spinozapremie, de hoogste wetenschapsonderscheiding in Nederland. zie post nr. 73 en dit is het vervolg : de 'donkere' materie bestaat niet.

1. Zwaartekracht is niet fundamenteel

Zwaartekracht is een product van 'iets anders', zoals b.v. de temperatuur. De deeltjes bewegen harder, waardoor het uitmondt als warmte als we het tegen de huid drukken. 'Iets anders' van de zwaartekracht is volgens Verlinde, informatie, zie punt 2. Zwaartekracht wil niet verplaatst worden en kost het iets om dat toch te doen. Dit veroorzaakt zwaartekracht. Verlinde heeft hier de zwaartekracht wetten van Newton afgeleid, andere deden dit ook bij Einstein.

2. Informatie zijn de bouwstenen van de werkelijkheid

Informatie, c.q. kwantuminformatie zijn de bouwstenen. Zij verschuilen niet alleen in de zwaartekracht, maar ook in de ruimte en tijd. Als verder graaft, kom je bij de informatie. Alleen weten wij niet hoe ze ruimte en tijd moet vormen. Het enige wat Verlinde c.q. voorgangers laat zien dat je hiermee een aantal fundamentele problemen hier mee oplost.

3. Donkere materie, donkere energie

Fysici kunnen alleen de donker materie meten a.h.v. een zwaartekracht. Sterrenstelsel draaien een hogere snelheid dan mogelijk is en ze gaan niet uit de baan omdat ze worden tegengehouden door een zgn. 'donkere' materie. Daarentegen verklaart de donkere energie waarom het heelal verder uitdijt. Eigenlijk kun je verwachten dat de uitdijing vertraagd naar de 'oerknal', maar dit gebeurt niet. Zo'n 68% van het heelal bestaat uit de donkere energie, 27% uit donkere materie en maar 5% zon, planeten, gas, etc.. Einstein bewees dat de massa en energie 2 kanten zijn van dezelfde medaille, vandaar dat de kosmologen het liefst benaderen als energie. Maar helaas, dat valt niet te rijmen met de energie hiervoor. Nu heeft Verlinde kosmos een verklaring voor deze twee grootheden, het gebeurt via de holografische principes van zijn leermeester, van't Hoofd.

4. Het is een illusie waarin wij leven

Holografie is het lastigste : volgens sommige fysici leven wij op informatie die gevangen zit op de kosmos. Wij zitten in een bizar spel van enen en nullen op een oppervlakte die miljarden lichtjaren van ons verwijderd is. Later vertaalde de fysici dit naar de snaartheorie, zie post 94.  Daarmee bleef het voor Verlinde één probleem nog over: de verrekening. In de snaartheorie beschrijven zij niet de kosmos, maar iets wat er dichtbij zit. Daarom heeft hij de holografische principe vertaald naar de echte kosmos. Deze heeft gezorgd voor subtiele aanpassingen van Einsteins wetten

5. Theorie van alles

In Einsteins wetten gaan de zwaartekracht en de kwantummechnica niet samen. De oorzaak hiervoor ligt in de zwaartekracht. De relativiteitstheorie beschrijft de zwaartekracht als het gedrag van ruimte en tijd. Dit valt niet toe te passen bij de deeltjes van de kwantummechanica. Maar in de nieuwe theorie van Verlinde is dit mogelijk. Het beschrijft de zwaartekracht, ruimte en tijd als : kwantuminformatie. Misschien wordt Verlinde nog eens een 'nieuwe' Einstein.

Groet,

C.G. de Beaufort

[C.G. de Beaufort]

Zonsondergang gezien van Mars



Groet,

C.G. de Beaufort

[Fabian]

Dat ziet er dan wel weer gruwelijk tof uit. Mooie vakantiebestemming! 

[Sabai]

Dat ziet er dan wel weer gruwelijk tof uit. Mooie vakantiebestemming! 

Dat zou over 100 jaar zomaar kunnen :-)

[Jehoentelaar]

Denk dat ik toch liever voor een stedentrip in Duitsland opteer, dan.

[Robbert65]

Alleens in Goslar geweest?

[Fabian]

Dat ziet er dan wel weer gruwelijk tof uit. Mooie vakantiebestemming! 

Dat zou over 100 jaar zomaar kunnen :-)

Jup, maar dan lig ik waarschijnlijk al onder de grond

[Jehoentelaar]

Alleens in Goslar geweest?

Nee daar (nog) niet. Dichtstbij was Braunschweig.

[C.G. de Beaufort]

Voyager 1/2 zijn nu ong. 16 en 19 uren c.q lichtjaren van ons verwijderd



De NASA plaatste een bericht aan boord van Voyager 1 en 2, een soort tijdcapsule, bedoeld om een ​​verhaal van onze wereld mee te delen aan buitenaardse wezens. In 1977 zijn ze gelanceerd en dus zowat 40 jaar geleden en het bericht wordt gedragen door een grammofoonplaat met een 12-inch-vergulde koperen schijf met geluiden en beelden geselecteerd om de diversiteit van het leven en de cultuur van de aarde te portretteren. De inhoud van het record werden geselecteerd voor de NASA door een commissie onder voorzitterschap van Carl Sagan en medewerkers van de Cornell University. Zij monteerden 115 foto's en een verscheidenheid aan natuurlijke geluiden, zoals die gemaakt door de branding, wind en donder, vogels, walvissen en andere dieren. Verder werden muzikale selecties uit verschillende culturen,  gesproken groeten van de mensen in vijfenvijftig talen en voorts de afgedrukte berichten van president Carter en VN-secretaris-generaal Waldheim. Elk record is ingekapseld in een beschermende aluminium mantel, met een patroon en een naald. Instructies, in symbolische taal, uitleg over de oorsprong van het ruimteschip en hoe het record moet worden afgespeeld. De 115 beelden zijn gecodeerd in analoge vorm. Het audio record moet worden afgespeeld op 16,2/3 omwentelingen p/m. Het bevat de gesproken groeten, te beginnen met het Akkadisch, die ongeveer zesduizend jaar geleden werd gesproken in Sumer en eindigend met Wu, een modern Chinees dialect. Naar aanleiding van de paragraaf over de geluiden van de aarde, is er een eclectische 90 minuten van muziek, waaronder zowel oosterse als westerse klassiekers en voorts een verscheidenheid aan etnische muziek. Zodra de Voyagers het zonnestelsel verlaat - in 1990 voorbij de baan van Pluto - zullen zij zich bevinden in de 'lege' ruimte. Het zal veertigduizend jaar duren voordat zij een ander planetair stelsel zullen benaderen. Zoals Carl Sagan merkte op: "Het record speelt alleen als er zijn vergevorderde beschavingen in de interstellaire ruimte zullen tegenkomen. Maar de lancering van deze fles in de kosmische oceaan zegt iets zeer hoopvol over het leven van deze planeet".

Zie hier o.a.

Scene's    : http://voyager.jpl.nasa.gov/spacecraft/scenes.html
Groeten    : http://voyager.jpl.nasa.gov/spacecraft/greetings.html
Muziek      : http://voyager.jpl.nasa.gov/spacecraft/music.html
Geluiden  : http://voyager.jpl.nasa.gov/spacecraft/sounds.html

Nu zijn ong.16 en 19 uren van ons verwijderd :

https://twitter.com/NSFVoyager2/status/801032747909345280

https://twitter.com/NSFVoyager2/status/801213928688746496

Voyager : Mars,  die ziet er nu nogal belegen uit....



Ik denk dat deze nog vele jaren - ik schat zo'n 100.000 jaar zullen rondzweven - voordat een intelligent wezen misschien iets zal antwoorden...

Zie hier de complete site :

http://voyager.jpl.nasa.gov/index.html

Groet,

C.G. de Beaufort

[C.G. de Beaufort]

Hoe groot is de grootste ster die we tot nu hebben gevonden?



Het universum is zo'n grote plaats dat het gemakkelijk is om aan de slag in de war gebracht door de metingen die astronomen maken. De omvang van UY-Scuti, is misschien één van de grootste sterren die we hebben gezien. Het is zeker verbijsterend. Niet verrassend, UY-Scuti is geclassificeerd als een "hypergiant" ster, dat is de indeling die komt na "superreus" en "gewone" reus". De grootte kan te maken met de grootste, maar het is niet de zwaarste ster (waar de "massa" in massieve staat voor de hoeveelheid materie in de ster). De massa is waarschijnlijk iets meer dan 30 keer de massa van onze zon, die nergens in de buurt komt van de lijst meest massieve sterren. Die eer wordt gehouden door een ster met de charmante naam van R136a1, die klokken in op 265 keer zo zwaar als de zon, maar slechts 30 keer de radius van de zon. Massa en fysieke grootte correleren niet altijd voor de sterren, met name het geval voor de reuzen. Dus terwijl UY-Scuti slechts ongeveer 30 keer zwaarder dan de zon, maar heeft een straal ergens in het gebied van 1700 keer groter dan de straal van de zon. Deze ster is een van een klasse van sterren die varieert in helderheid omdat het varieert in omvang en zal waarschijnlijk veranderen in de tijd. De foutmarge van deze meting is ongeveer 192 zonne stralen. Deze onzekerheid is de reden waarom ik "misschien wel een van de grootste sterren" in mijn beschrijving van UY-Scuti heb aangegeven. Als het kleiner is 192 zonnestralen, zijn er een paar andere kandidaten die UY-Scuti zou verslaan. De geschatte grootte van de ster is ongeveer 750 miljoen mijl of bijna acht astronomische eenheden, waarbij een astronomische eenheid is de afstand tussen de aarde en de zon. Deze is groot genoeg dat het zich zou uitstrekken voorbij Jupiter.



UY-Scuti grootte vergelijking met de zon
Credits: Philip Park

De complicatie met sterren is dat ze diffuse randen teweeg brengen. Meeste sterren hebben geen rigide oppervlak waar het gas eindigt en vacuüm begint, die zou dienen als een harde grens handige marker van het einde van de ster. Dus het nuttig om hier de "rand" van een ster, de locatie van de foto-sfeer te gebruiken. De foto-sfeer is de plaats waar de ster transparant wordt voor het licht en waar de fotonen - dat wil zeggen, lichtdeeltjes - kan ontsnappen. Wat astrofysicus betreft, is het oppervlak van de ster omdat dit het punt waarop de fotonen ster kan verlaten. Verder te gaan in de richting van het centrum van de ster zou betekenen fotonen gevangen worden. Voor alle duidelijkheid, de foto-sfeer is niet waar het gas van de ster eindigt. Sterren hebben ook atmosferen, die transparant zijn voor licht en die verder reiken dan de foto-sfeer. De atmosfeer wordt niet beschouwd als onderdeel van de ster als het gaat om het bepalen van zijn straal. Voor UY-Scuti waarvan foto-sfeer uitstrekt voorbij de baan van Jupiter, betekent dit dat het licht geproduceerd in het midden van de ster.

Groet,

C.G. de Beaufort

[C.G. de Beaufort]

De kaart van de kosmische exploratie

http://img.ibxk.com.br/ns/rexposta/2016/03/20/20072338182006.jpg

Bij deze een overzicht van de ruimtevaartuigen en hun robots. Fraai.

https://twitter.com/WorldAndScience/status/806589447961772040

Dit is b.v. Pluto binnen 20 jaar...

Groet,

C.G. de Beaufort

[C.G. de Beaufort]

Japan lanceert 'ruimte junk' collector
Tokyo (AFP) 9 december 2016



Japan heeft een vrachtschip gelanceerd op vrijdag j.l. naar het internationale ruimtestation ISS die tevens ook 'ruimte junk' verzamelaar draagt. Deze werd mede gemaakt met de hulp van een visnet-bedrijf. Het schip, genaamd "Kounotori" (ooievaar in het Japans) werd van het zuidelijke eiland Tanegashima gelanceerd en is bevestigd aan een H-IIB raket.



Wetenschappers van het Japan Aerospace Exploration Agency (JAXA), experimenteren hiermee om afval met een ketting uit een baan van de aarde te trekken, t.w. het opruimen van tonnen rommel waaronder afgedankte apparatuur van oude satellieten en stukken van raketten. De lancering is succesvol geweest en ongeveer na 15 minuten in de geplande baan om de aarde gezet. Sinds 50 jaar van de menselijke verkenning van de ruimte produceert zij een gevaarlijke gordel van afval om de baan van de Aarde. Er zijn naar schatting meer dan 100 miljoen stuks in een baan, die zich een bedreiging vormt voor de toekomstige verkenning van de ruimte.



De onderzoekers hebben een elektrodynamische ketting die met dunne draden van roestvrij staal en aluminium is gemaakt. Het idee is dat vuil zich één einde van de strip bevestigd wordt die de werktuigen kunnen beschadigen. Er zijn meer dan honderden aanvaringen per jaar, maar gelukkig zijn ze van een klein formaat. De afval collector is de laatste in een reeks van ideeën die het naar voren gebracht om het probleem aan te pakken, met inbegrip van de harpoen, vegen, lasso werpen en slepen puin in de atmosfeer. De elektriciteit wordt opgewekt door ketting wat door een magnetisch veld dat slingert en zal naar verwachting een vertragende effect op de ruimte afval hebben. Uiteindelijk zal het afval in de atmosfeer van de aarde verbranden voordat het een kans heeft om te crashen op het oppervlak van de planeet. JAXA gewerkt aan het project met de Japanse visnet fabrikant Nitto Seimo aan het koord, die ongeveer 10 jaar bezig is het te ontwikkelen. "De ketting maakt gebruik van onze visnet technologie, maar het was echt heel moeilijk om de zeer dunne materialen verstrengelen," zegt  de ingenieur Katsuya Suzuki. "De lengte van de ketting is deze keer maar 700 meter, maar uiteindelijk moeten ze 5.000 tot 10.000 meter lang worden om het te kunnen vertragen" voegde hij toe. Het vrachtschip is ook bezig met andere materialen voor de ISS  - inclusief batterijen en het drinken van water - voor de astronauten, daar hun woonplaats hebben.

Groet,

C.G. de Beaufort

[C.G. de Beaufort]

Grote assemblage is compleet. Het systeem zal een krachtige impuls geven naar Mars

13 december 2016



ICPS fase. Voor een grotere versie van deze afbeelding ga https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/icps_p2.jpg hier naar toe.

Het aandrijfsysteem om de Orion-ruimtevaartuig een duw te geven om duizenden mijlen buiten de maan te reizen nadert zijn voltooiing. De Boeing ontworpen Interim Cryogene Push Systeem(ICPS) is een vloeibare waterstof gebaseerde systeem zuurstof/vloeistof die Orion een impuls zal geven van de eerste onbemande vlucht van het ruimtevaartuig in 2018. De eerste geïntegreerde verkenning missie zal de NASA de maan als omgeving gebruiken als een proeftuin van systemen om verder van de aarde te testen en te demonstreren Orion dat het in een stabiele baan van de maan te krijgen en om het sturen van mensen naar Mars te ondersteunen. Met grote assemblage van hardware nu compleet is, zal het ICPS nog een aantal meer stappen ondergaan, zoals de avionica installatie bij de ULA-Decatur fabriek, van elektronische en system-level tests tot en met de levering aan NASA medio 2017.


Groet,

C.G. de Beaufort

[C.G. de Beaufort]

Welke sterren hebben wij in onze universum?

Een ster is een ster, toch? Natuurlijk zijn er enkele verschillen in termen van kleur wanneer je omhoog kijkt naar de nachtelijke hemel. Maar ze zijn allemaal in principe hetzelfde, grote ballen van gas brandende tot miljarden lichtjaren afstand, toch? Nou, niet echt. In waarheid, sterren zijn ongeveer net zo divers als iets anders in ons universum, vallen in een van de vele verschillende classificaties op basis van de bepalende karakteristieken. Al met al zijn er veel verschillende soorten sterren, uiteenlopend van de kleine bruine dwergen rood en blauw supergiants. Er zijn nog meer bizarre vormen van sterren, zoals neutronensterren en Wolf-Rayet sterren. En als onze verkenning van het heelal blijft, blijven we dingen over sterren die ons dwingen om uit te breiden op de manier waarop we denken van hen te leren. Laten we eens een kijkje nemen op de verschillende soorten sterren die er zijn.

1. Proto ster



Een proto ster is de eerste fase van een ster. Een proto ster is een verzameling van gas dat uit een gigantische moleculaire wolk is ingestort. De proto ster duurt ongeveer 100.000 jaar. Na verloop van tijd, de zwaartekracht en de druk te verhogen, waardoor de proto ster samengebald wordt. Alle van de release energie door de proto ster komt alleen doordat de verwarming veroorzaakt door de gravitatie-energie. De kernfusie reacties zijn nog niet begonnen.

2. T-Tauri ster



T-Tauri ster is fase in de vorming en evolutie van een ster vlak voordat hij een hoofdreeks ster vormt.  Deze fase treedt aan het einde van de protostar fase, wanneer de druk zwaartekracht die de ster samen de bron van alle energie. T-Tauri sterren hebben niet genoeg druk en temperatuur in hun kern om kernfusie te genereren, maar ze lijken hoofdreekssterren; ze zijn ongeveer dezelfde temperatuur, maar zijn lichter. T-Tauri sterren kunnen grote delen van zonnevlek dekking hebben en hebben een intense X-ray fakkels en uiterst krachtige stellaire winden. De sterren zullen in de T-Tauri fase blijven voor ongeveer 100 miljoen jaar.

3. Hoofdreeks ster



De meerderheid van alle sterren in ons melkwegstelsel en zelfs het heelal, zijn hoofdreekssterren. Onze zon is een hoofdreeks ster en onze naaste buren, zoals Sirius en Alpha Centauri A. Hoofdreekssterren kunnen variëren in grootte, massa en helderheid, maar ze zijn allemaal hetzelfde te doen: het omzetten van waterstof in helium in hun kernen en het vrijgeven van een enorme hoeveelheid energie. Een ster in de grote sequentie in een toestand van hydrostatisch evenwicht. De zwaartekracht trekt de ster naar binnen en de lichte druk van de fusie reacties in de ster zijn naar buiten te duwen. De actieve en passieve krachten evenwicht elkaar uit, en de ster onderhoudt een bolvorm. Sterren in de hoofdreeks zal een grootte die afhangt van hun massa, die de hoeveelheid van de zwaartekracht hen naar binnen te trekken definieert hebben.De onderste grens van de massa voor een hoofdreeks ster is ongeveer 0,08 keer de massa van de zon of 80 keer de massa van Jupiter. Dit is de minimale hoeveelheid gravitationele druk die je nodig hebt om fusie ontsteken in de kern. Sterren kan theoretisch groeien tot meer dan 100 keer de massa van de zon.

4. Red Giant ster



Wanneer een ster zijn voorraad waterstof in de kern heeft verbruikt, de fusie stopt en de ster genereert niet langer een buitenwaartse druk om de innerlijke druk tot het samen te trekken, tegen te gaan. Een reservoir van waterstof rond de kern veroorzaakt voortzetting van de levensduur van de ster, maar veranderd het toenemen in omvang dramatisch. De vergrijzing van de ster is uitgegroeid tot een rode reus ster en kan 100 keer groter dan het was in de hoofdreeks fase. Wanneer deze waterstof als brandstof wordt verbruikt, kan het verder het consumeren van de resten van helium, zwaardere elementen in de fusiereactie. De rode reus fase zal slechts een paar honderd miljoen jaar duren voordat de brandstof volledig is gebruikt en een witte dwerg wordt gevormd.

5. Witte dwerg ster



Wanneer een ster volledig is zonder brandstof waterstof in de kern en het mist de massa om hogere elementen te dwingen tot fusiereactie, wordt het een witte dwergster. De uiterlijke lichte druk uit de fusie reactie stopt en de ster instort naar binnen onder zijn eigen zwaartekracht. Een witte dwerg schijnt want het was een hete ster eens, maar er is toch geen fusiereacties meer. Een witte dwerg zal gewoon afkoelen totdat het omdat de achtergrond temperatuur van het heelal. Dit proces zal honderden miljarden jaren duren, totdat hij afgekoeld is.

6. Rode dwerg ster



Rode dwerg sterren zijn de meest voorkomende vorm van sterren in het heelal. Het zijn een soort van hoofdreekssterren, maar ze hebben een lage massa en zijn veel koeler dan sterren zoals onze zon. Ze hebben nog een ander voordeel, rode dwerg sterren zijn in staat om de waterstof als brandstof te mengen in hun kern te behouden en dus zijn ze om hun brandstof te kunnen besparen dan veel andere sterren. Astronomen schatten dat sommige rode dwerg sterren zal branden tot 10 biljoen jaar. De kleinste rode dwergen zijn 0.075 keer de massa van de zon en ze kunnen een maximale massa hebben van ongeveer de helft van de zon.

7. Neutronen ster



Als een ster heeft tussen de 1,35 en 2,1 keer de massa van de zon en vormt niet een witte dwerg, wanneer hij sterft. In plaats daarvan, de ster sterft in een katastrofisch supernova-explosie en de resterende kern wordt een neutronenster. Zoals de naam al aangeeft, een neutronenster is een exotische soort ster die bestaat volledig uit neutronen. Dit komt omdat de neutronenster verbrijzelt de protonen en elektronen om samen neutronen te vormen. De sterren die zelfs massiever zijn, dan zullen zij zelfs zwarte gaten vormen, in plaats van neutronenster, als de supernova afgegaan is.

8. Superreus ster



De grootste sterren in het heelal zijn superreus sterren. Dit zijn monsters met tientallen maal de massa van de zon In tegenstelling tot een relatief stabiele ster zoals de zon, zijn supergiants consumeren waterstof als brandstof met een enorme snelheid en zal alle brandstof in hun kernen verbruikt binnen een paar miljoen jaar. Superreus sterren leven snel en zullen jong sterven, ze ontploffen als supernova's waardoor ze volledig desintegreren in het proces.

Groet,

C.G. de Beaufort

[C.G. de Beaufort]

Wetenschap winterslaap is niet ver van de werkelijkheid

Schijndood kan ons helpen te overleven op interplanetaire reizen, maar helaas geen 120 jaar. In wezen zijn ze bedoeld om te slapen in Mars missies, een vier maanden van de lange tocht. NASA helpt de financiering van het onderzoek van SpaceWorks Enterprises, een bedrijf dat zich richt op astronauten op een kunstmatige winterslaap.  NASA's naar een bemande missie naar Mars in de jaren 2030 en SpaceWorks president John Bradford denkt dat de winterslaap technologie klaar is voor die eerste missie.

Hoe het werkt

Om deze kunstmatige winterslaap in gang te zetten, moet ze een persoon kerntemperatuur verlagen tot 32 graden Celsius en dan verdoven haar om de natuurlijke afweer van het lichaam tegen de koude rillingen te stoppen. Ziekenhuizen gebruiken deze praktijk, genaamd "therapeutische hypothermie" of "gerichte temperatuurbeheersing," wanneer een patiënt met een traumatisch letsel, zoals hartstilstand, heeft extra tijd om te genezen door een gebrek aan bloedstroming. De verlaagde temperatuur zet de patiënt in een onbewusteachtige toestand en fungeert als een neuroprotectant, ze vertraagt ​​zijn stofwisseling en het verlagen van zijn risico van ischemische schade (weefselschade door gebrek aan zuurstof en andere voedingsstoffen als gevolg van lage bloedstroom). Echter, patiënten zijn gewoonlijk in deze toestand een paar dagen; de langste het is nooit getest was een 14-daagse studie in China, die geen blijvende of negatieve bijwerkingen voor de patiënt. Bradford denkt SpaceWorks de huidige technologie verder te ontwikkelen om die periode te verlengen voor een gezond persoon. "Het is dichter bij de werkelijkheid dan het klinkt, maar er is nog veel vragen en veel van de ontwikkeling hoe het moet gebeuren", stelde hij.



Crew winterslaap : rooster van actief/slaap
Screenshot, via NASA

Dit is wat de winterslaap van de bemanning schema eruit zou kunnen gezien op een missie naar Mars. In plaats van een lange winterslaap, zou de bemanning een twee weken stasis perioden ontwikkeld moeten worden, zegt Bradford. Na twee weken van winterslaap, wordt een bemanningslid gereanimeerd om te herstellen voor een paar dagen en dan terug te gaan in winterslaap voor een andere cyclus. "Onze medische team is meer bezorgd over de duur van één cyclus versus herhaalcycli", zegt Bradford, "omdat er niet lijkt aan een blijvende of langdurige effecten op de herstelperiode bij een traumatisch letsel." In de sci-fi film 'Passagiers', controleert de computer de functies van het schip en al degenen die aan boord van schip. "Maar in het echte leven, zegt Bradford, "dat er zou tenminste één persoon die wakker moet zijn om te zorgen voor de bemanning en systemen tijdens de eerste proeven te controleren. Aangezien de technologie steeds beter wordt wil SpaceWorks de duur stapsgewijs te verlengen tot het in staat is om astronauten in z'n geheel voor een reis naar Mars te maken. Een lijn gevuld met een voedingsstof verpakt vloeistof (de zogenaamde "totale parenterale voeding") zouden de astronauten te ondersteunen terwijl ze in hun winterslaap genereren.



Ruimteschip doorsnede. SpaceWorks voorgestelde schip is ontworpen om de massa te verminderen en gebruik maken van de ruimte efficiënt. De winterslaap modules zijn in het middelste gedeelte.

SpaceWorks is actief bezig om de hoeveelheid ruimte die elke persoon nodig heeft op het ruimteschip te verminderen. Als astronauten in slaap zijn, moeten minder middelen worden geïnvesteerd in woonruimten, accommodatie, eten, enz., En nog veel meer kan worden besteed aan het vinden van technologieën die de reis versnellen en de bescherming van de bemanning, zoals dikkere bescherming tegen straling. "We doen het met het oog op het verminderen van hoeveel voedsel en verbruiksgoederen mensen nodig hebben en in staat zijn om mensen te verpakken in een kleine ruimte," zegt Bradford. SpaceWorks denkt dat de massa van een voertuig NASA verminderen met 52-68 procent, afhankelijk van de configuratie. Een kleinere verkenner het om door het heelal te reizen is veel goedkoper, die op zijn beurt dichter brengt bij reallife interplanetaire exploratie.

Groet,

C.G. de Beaufort