Het verhaal van de F1 in de lage landen.

[0634]

Dat stond er al.

Niet van die twee maanden, en dat vond ik toch een best lange straf voor zoiets. In NL kan je daar heel wat voor doen.

[T.Nuvolari]

Lucien Bianchi.


Geboren te Milaan op 10 november 1934 als Luciano Bianchi. In 1946 of ‘50 (ik vindt verschillende versies) verhuizen hij en zijn ouders naar België. Zijn vader is voor de laatste wereldoorlog mechanicien bij Alfa Romeo en zou dat na de oorlog zijn voor de Belgische piloot Octave Jean “Johnny” Claes die met zijn Talbot Lago T26C de strijd aangaat met Farina en co in het nieuwe wereldkampioenschap Formule 1.  Vanaf 1952 zal Claes de jonge Lucien introduceren in de wereld van de racerij als zijn copiloot in verschillende rally’s.

In 1957 behaalt bij zijn 2de deelname aan de 24 uren van le Mans een klasseoverwinning en een 7e plaats algemeen met zijn Ferrari 500 TRC. Ook zijn eerste deelnamen aan de “Tour de France automobile” is een groot succes. Aan de zijde van Olivier Gendebien boekt hij een mooie overwinning.

De Ferrari 500 TRC


In 1959 wordt hij gerekruteerd door het nieuw opgerichte Ecurie Nationale Belge, een fusie tussen Ecurie Francorchamps en Ecurie Belge naast onder andere Olivier Gendebien, André Pilette en zijn broer Mauro Bianchi. Dat jaar zal hij zich in Monaco met een Cooper T51 proberen kwalificeren voor zijn eerste GP, maar dat lukt jammer genoeg niet. Verder zijn er een opgave in de 24u van Le Mans en een nieuwe overwinning in de Tour de France automobile, zijn derde na ’57 en ’58. Een jaar later krijgt hij opnieuw de kans zich te bewijzen in de Formule 1. Zijn eerste van dat jaar, de GP van België, levert een klein succes op. Hij kan zich kwalificeren als 4de en eindigt de race op een 6de plek en daarmee wint hij zijn eerste punt. Het vervolg in Frankrijk en Groot-Brittanië leveren echter 2 opgaves op. Hij wint dat jaar nog de 1000 km van Parijs met Gendebien.
In ’61 koopt de E.N.B. 2, spuuglelijke, Emeryson-Maserati 61’ers voor Bianchi en Gendebien. Al snel hertekent het team beide wagens om er de betere teams mee te kunnen beconcurreren.

Emeryson 61


Bianchi doet mee aan 3 niet voor het WK meetellende GP’s (Pau, Brussel en Aintree) en 3 officiële  WK GP’s (België, Frankrijk en het V-K). Met de Emeryson lopen enkele dingen verkeerd tijdens enkele GP’s , de auto’s mogen zich daarom niet kwalificeren voor de GP’s van Monaco en Italië. In België geraken beide wagens onherstelbaar beschadigd tijdens de testen, E.N.B. besluit dan de resterende GP’s + België oudere Lotuswagens in te schakelen. Bianchi verlaat echter het team en gaat voor het UDT Laystall Racing Team rijden. Zonder succes, 2 opgaves z’n deel. Hij neemt dat jaar ook deel aan enkele rally’s met een Citroën DS19 van het officiële Citroën team. Samen met Georghe Harris wint hij Luik-Sofie-Luik

In 1962 keert hij terug naar E.N.B. om deel te nemen aan de GP’s van België en Duitsland. Terwijl Jim Clark zijn eerste officiële Grand Prix wint in België eindigt Lucien in zijn ENB-Lotus-Climax op 3 ronden als 9de. Hij zou die race eigenlijk met ene Porsche rijden voor de Scuderia SSS Republica di Venezia, maar trok zich terug. De Duitse GP finished hij als 16de. In andere series is heeft hij meer succes, hij wint samen met Jo Bonnier de 12uren van Sebring en de Angola GP voor sportwagens met een Ferrari 250 TRI61 van Scuderia SSS Republica di Venezia en de Coupe de Spa voor Sunbeam.

Vanaf 1963 zal Bianchi zich minder op de F1 en meer op de rally en sportwagenraces gaan focussen. In die series behaald hij enkele mooie resultaten. Hij laat zich toch verleiden de Belgische GP nog te rijden voor Reg Parnell Racing. Gekwalificeerd als 16de moet hij in de 17de ronde in ongelooflijk hondenweer opgeven door een ongeval. Het jaar daarop is een F1-loos jaar voor Bianchi, maar hij behaald wel weer hele mooie resultaten in de andere klassen. Een kleine bloemlezing: Bij de sportwagens, 4de in de 1000km op de Nurburgring, 5de in Le Mans, 2de in de 12uren van Daytona, 4de en winnaar van zijn klasse tijdens de 24u van Francorchamps, 2de tijdens de GP Angola, 5de bij de 1000km van parijs, 1ste tijdens de Grand prix van Zolder. Rally: 1ste in Lyon-Charbonnières, een 4de keer 1ste in de Tour de France automobiles, 2de tijdens de Tour de Belgique en winnaar van het Belgisch kampioenschap Rally. In 1965 wint hij het sneeuw en ijs kampioenschap, de Targa Florio en samen met zijn broer Mauro de 500 km van de Nurburgring. Daarbij nog een hele boel ereplaatsen en overwinningen in zijn klasse. In 1965 is er ook weer een deelname aan de Belgische GP bij, deze keer met Scuderia Centro Sud en hun BRM P57. Hij kwalificeert zich als 17de en kan enkel een 12de plaats uit de brand slepen.

De Scuderia Centro Sud BRM P57


In 1966 en ’67 probeert hij het in Amerika en neemt deel aan testen voor het USAC kampioenschap, echter zonder succes. Hij wint die jaren nog wel enkele rally’s en sportwagenraces. Hij staat ondertussen te boek als één van de beste rallyrijders van de wereld.

1968 wordt, naast het feit dat Jim Clark verongelukt, het jaar dat Bianchi een bijna volledig seizoen in de F1 zal afwerken in dienst van Cooper. Bij zijn eerste Grand prix dat jaar, die van Monaco, eindigt hij op een mooie 3de plaats. Het zal zijn enige en dus laatste podiumplek worden, de daarop volgende GP in België scoort hij wel weer een punt door als 6de te finishen. Het was tevens de eerste GP dat er vleugels gebruikt mochten worden in de F1, de race betekende ook de eerste overwinning voor het McLaren team en daarmee de laatste van Bruce McLaren. De races die hij dat seizoen nog betwistte eindigden allemaal in opgaves. In september mag hij zich samen met Pedro Rodrigues Le Mans winnaar noemen met een Ford GT40. Ze leggen 331 ronden af, 5 meer dan de 2de in de stand. Hij reed dat jaar ook aan de leiding van de allereerste London-Sidney Marathon. Volgens velen de grootste en uitdagenste rally aller tijden. Deze rally voerde hen door 11 landen van Groot-Brittanië naar Frankrijk, Italië, (toen nog)Joegoslavië, Bulgarije, Turkije, Iran, Afghanistan, Pakistan, India om vervolgens in Australia naar de finish te rijden in Sydney. 160km van het einde zijn ze echter betrokken bij een ongeval met een wagen die niet aan de competitie meedoet.

In ’69 tekent Bianchi bij Autodelta om met hun Alfa Romeo T33 zijn titel de 24 uren van Le Mans te verdedigen. Eind maart, 10 weken voor de race, vinden er testritten plaats. Vanaf dag 1 is er duidelijk iets mis met de motorkap van de Alfa T33, op volle snelheid heeft deze de neiging te open te gaan. Een uur verder is het dan ook zover, Bianchi kan zijn wagen naast de vangrail parkeren en erger voorkomen. De volgende ochtend gaat het testen verder. De monteurs hebben ondertussen de  bevestigingspunten van de motorkap verstevigd, maar he probleem blijft een issue. Na een nieuwe tijdelijke oplossing gaat Bianchi weer onderweg. Bij de bult voor Mulsanne komt de motorkap weer los en moet hij sterk vertragen. Plotseling verliest Bianchi de controle over het stuur en de Alfa duikt het gangpad aan het einde van Mulsannestraight in, de wagen raakt een telefoonpaal en vliegt in brand. Bianchi zit gevangen in de vuurzee, alle hulp komt te laat. Eén van de meest getalenteerde Belgische coureurs vindt de dood op 34jarige leeftijd.

Bianchi stond een beetje in de schaduw van Jacky Ickx en zijn resultaten kregen nooit echt de waardering die ze verdienden. Dat feit is altijd een beetje het probleem met grote artiesten, ook die op 4 wielen blijkbaar.

Wat velen zich misschien al hebben afgevraagd "Is Ferrari protégé en GP2 coureur Jules Bianchi familie van Lucien Bianchi?"
Ja, Lucien is de grootoom van Jules en zijn broer Mauro is diens grootvader. Terwijl Lucien de Belgische nationaliteit aannam, nam Mauro de Franse aan.

De Broers figureerden ook in 2 Michel Vaillant strips.

Bronnen: Wikipedia (Eng, Fra, Nl), Virtual Garage, GrandPrix.com
(Ik weet niet of alles wat ik hier neergezet heb is zoals het was, sommige versies van het verhaal verschilden nogal van elkaar)

[Kootje]

Bronnen: Wikipedia (Eng, Fra, Nl), Virtual Garage, GrandPrix.com
(Ik weet niet of alles wat ik hier neergezet heb is zoals het was, sommige versies van het verhaal verschilden nogal van elkaar)

Das de ellende van dat Wikipedia.
Iedere Jan Lul kan er zijn waarheden opkalken.
Zo had ik laatst klakkeloos overgenomen dat Gerhard Berger ooit de man met de meeste GP's op zijn naam was.
Grote BS natuurlijk, dat record had Patrese voordat Bartrichello het overnam.
Toch zal het in grote lijjnen wel kloppend zijn.

[T.Nuvolari]

Wikipedia heb ik me eigenlijk vooral op de Franse tekst gericht. Die was ook het meest uitgebreid en de grote lijnen van de verschillende versies waren hetzelfde, het zijn meestal data of uitslagen die wat verschillen. Geen erg.

[gloudiesaurus]

Voor de Belgen, er is een leuk boek uitgekomen over de Belgen in de F1.
http://showbizzkanaal.skynetblogs.be/archive/2011/08/19/verschijnen-van-het-boek-chicane-belgische-helden-in-de-form.html

Ik heb het boek nu thuis, en is het een mooi naslagwerk.

Jammer voor de Belgen dat Jules Bianchi een Fransman is 

[T.Nuvolari]

Ook over de Ecurie Nationale Belge is een boek verschenen in het kort. het zouden beide mooie aanvullingen bij mijn collectie.