Vandaag in de F1-geschiedenis....

[Kootje]

Youre gettin' old bro

en bedankt 

[Kootje]

21 februari

Vandaag 2 verjaardagen onder de oud F1 coureurs.

Als 1e zou de in 1997 op 83 jarige leeftijd overleden Belg Roger Laurent z'n 99e verjaardag vieren.
De in 1913 in Luik geboren Laurent zou slechts aan 2 GP's deelnemen.
Voor HWM reed hij de Grand Prix van België (12e), terwijl hij in Duitsland (17e) voor het Ecurie Francorchamps team uit zou komen.





De 2e jarige van de dag was ietwat succesvoller.
De eind vorig jaar, na 'n lang ziekbed, op 71 jarige leeftijd overleden Peter Kenneth Gethin werd deze dag in het Engelse Ewel, Surrey geboren. Hij zou uitkomen in 31 GP's, waarvan hij er 30 zou starten.



Uitkomend voor het team van McLaren, hij verving daar de pas overleden teamoprichter Bruce McLaren, zou hij officieel debuteren in de Grote prijs van Nederland in 1970, de 5e race van het seizoen Echt succesvol was deze samenwerking echter niet, en hij werd de 2 races erna dan ook vervangen door Denny Hulme. Na 2 races toekijken vanaf de zijlijn, mocht hij de laatste 6 races van het seizoen toch weer plaatsnemen. Hoogtepunt dat seizoen, was de GP van Canada, waar hij de 6e plaats en z'n eerste puntje pakte.



Het jaar erop mocht hij wederom 'n McLaren besturen, maar na tegenvallende resultaten werd hij halverwege het seizoen vervangen voor landgenoot Jackie Oliver. Gelukkig voor hem wist hij toch weer 'n zitje te bemachtigen, ditmaal bij het Yardley Team BRM die beide rijders verving. Prompt wist hij in z'n 2e race voor dit team z'n enige overwinning (en toen nog 9 punten) te scoren. Op het Italiaanse Monza pakte hij de zege met de hoogste gemiddelde snelheid ooit (242 kmu) gereden in 'n Grote Prijs. Ook pakte hij deze race nog twee andere records, namelijk die van "closest finish" (Petterson finishte 0.1 seconde achter hem) en hij is de enige winnaar zonder ook maar één ronde aan de leiding te hebben gelegen. (van 4 naar 1 in de laatse ronde) De rest van het seizoen kon hij echter geen potten meer breken.

bekijk hier deze legendarishe finish:

Eén jaar later (1972) zou hij uitkomen voor Marlboro BRM, maar ook dit seizoern zou uitlopen op niets. Enige lichtpuntje was de 6e plaats op Monza, waarmee hij z'n totaal op 11 punten bracht. Na dit seizoen stierf z'n loopbaan in de F1 'n vroege dood, al zou hij in 1973 en 1974 nog 2x (GP Canada '73 Marlboro BRM - GP Groot Brittannië '74 Lola) 'n poging wagen. Helaas voor hem moest hij in beide races opgeven, waarna hij met wisselend succes z'n heil zocht in andere raceklassen. Ook is hij nog 'n tijdje eigenaar geweest van 'n F3000 team, voordat hij definitief de autosport verliet. Overigens reed hij van '69 t/m '74 voor diverse teams ook nog in 19 officieuze F1 races, waarin hij met 2 overwinningen, 3 tweede plaatsen, en nog 4 gewone puntenfinishes 'n stuk succesvoller was.

[Kootje]

22-02

Vandaag wederom 'n verjaardag onder de oud F1 coureurs. Ditmaal is het de beurt aan 3-voudig WK Andreas Nicolaus "Niki" Lauda die precies 63 jaar geleden in het Oostenrijkse Wenen werd geboren.



Lauda, met familiegeld gestart als pay-driver, debuteerde in '71 bij het team van March. Hoewel zijn eerste resultaten teleurstellend waren, wist hij toch al snel een plaats te bemachtigen bij BRM. Daar leerde hij snel en in 1974 had hij zoveel indruk gemaakt dat hij een contract kreeg aangeboden door Enzo Ferrari, waarna hij in '75 z'n eerste titel haalde. Dit kunsstukje herhaalde hij nog eens in '77. Na het behalen van die 2e titel voor de Scuderia, besloot hij in '78 de overstap naar Brabham te maken. Dit avontuur duurde echter niet lang, want al in z'n 2e seizoen (training GP Canada) besloot Niki dat het genoeg was geweest, en hij stapte uit de Formule 1 om zich in de luchtvaart te storten. Lauda Air was geboren.



In 1982 bleek het bloed toch te kruipen waar het niet gaan kon. Een comeback bij het Britse McLaren was 'n feit. In z'n 3e seizoen voor dit team, pakte hij ook voor hen de wereldtitel met slechts 'n half punt op de runner-up Alain Prost. Eén jaar later (1985) stopte hij definitief als coureur, en zou dat jaar als laatste winnaar van de Nederlandse GP de boeken ingaan. Met 'n totaal van 420,5 punten uit 171 starts, 54 podia waarvan 24 zeges en 3 wereldtitels, mag hij zich tot de grootsten der aarde rekenen. Wrang genoeg zijn die statistieken niet de reden waarom hij herrinnerd zal worden. In 1976 was hij op weg naar zijn 2e titel, toen hij op de 1e augustus van dat jaar tijdens de Duitse Grand Prix op de Nordschleife bij Bergwerk uit de bocht vloog, en levend dreigde te verbranden toen het wrak vlam vatte. Zijn racecarrière leek voorbij, maar tot ieders verbazing zat Lauda enkele weken later alweer achter het stuur van zijn Ferrari en miste hij de wereldtitel op slechts één punt, notabene omdat hij weigerde van start te gaan tijdens zware regenval in Japan.

bekijk de beelden van z'n horrorcrash hier:

In '92 zou hij wederom terugkeren in de Formule 1. Ditmaal als adviseur van Ferrari, waar hij tot 2000 in dienst zou blijven. De 2 jaar erop zou hij zich met Jaguar in 'n nieuw avontuur storten, maar dit bleek geen succes. Na zijn terugtrekking uit Lauda Air en zijn ontslag bij Jaguar, richtte hij wederom 'n luchtvaartmaatschappij op, Niki genaamd. Tegenwoordig is "de man met 2 gezichten" gastcommentator bij RTL Duitsland.

[0634]

Zoals de jeugd van Tegenwoordig al rapte: Twee gezichten, een formule als Lauda en Niki!

Toen ik begon te kijken vocht hij met Prost om de titel. Ik vond hem als jochie echt een uberheld, een soort iconisch figuur. Ik heb nooit zoveel met underdogs gehad, meer met de allergrootsten eigenlijk, die fascineren me meer. En Lauda was in 84 veruit de grootste van allemaal. Later begon ik hem minder sympathiek te vinden, maar ja, ik werd ouder.

[Kootje]

Zoals de jeugd van Tegenwoordig al rapte: Twee gezichten, een formule als Lauda en Niki!

Toen ik begon te kijken vocht hij met Prost om de titel. Ik vond hem als jochie echt een uberheld, een soort iconisch figuur. Ik heb nooit zoveel met underdogs gehad, meer met de allergrootsten eigenlijk, die fascineren me meer. En Lauda was in 84 veruit de grootste van allemaal. Later begon ik hem minder sympathiek te vinden, maar ja, ik werd ouder.

Was idd ook mijn held.
Tegenwoordig vind ik het maar 'n ouwe zeurpiet.
Maar ja, das dan weer de persoon Lauda, niet de coureur.
Voor die laatste zal ik altijd 'n zwak houden.

[SDG]

1 maart 1992

Nigel Mansell (Williams-Renault) wint de Grote Prijs van Zuid-Afrika, de openingswedstrijd van het seizoen 1992. De regerende vice-wereldkampioen finisht in Kyalami voor zijn teamgenoot Riccardo Patrese en titelverdediger Ayrton Senna (McLaren-Honda). De Formule 1 keert in 1992 voor het eerst sedert 1985 naar Zuid-Afrika terug. De laatste winnaar was toen overigens diezelfde Nigel Mansell en ook de plaats van gebeuren is nog steeds dezelfde als zeven jaar eerder: het Kyalami-circuit nabij Johannesburg. In de tussentijd heeft de omloop echter een grote metamorfose ondergaan en de 'moderne' lay-out heeft nog maar weinig meer gemeen met de snelle en gevaarlijke omloop van voorheen. Na 1993 zal de Grote Prijs van Zuid-Afrika overigens opnieuw van de kalender verdwijnen. Nigel Mansell zit met zijn overwinning overigens meteen goed op koers, want hij zal ook de vier volgende wedstrijden winnen en zo meteen een stevige basis leggen voor de wereldtitel, die hij dit jaar, na drie tweede plaatsen in de eindstand in 1986, 1987 en 1991, eindelijk zal weten te veroveren. De Braziliaan Christian Fittipaldi, zoon van Wilson en neefje van ex-tweevoudig wereldkampioen Emerson, rijdt in Kyalami voor Minardi zijn eerste GP. Enkele andere debutanten weten zich niet te kwalificeren: de Zwitser Andrea Chiesa bij Fondmetal, de Fransman Paul Belmondo (zoon van de bekende acteur Jean-Paul) bij March en de Italiaanse Giovanna Amati, de eerste vrouw in de F1 sedert Desiré Wilson in 1980, bij Brabham.



Het nieuwe Andrea Moda-team tenslotte wordt nog voor de start van de kwalificaties uitgesloten van deelname omdat het de vereiste waarborg van 100.000 dollar voor nieuwe teams niet betaald heeft. Andrea Moda-eigenaar Andrea Sassetti voert ter verdediging aan dat zijn team geen nieuwkomer is maar de voortzetting van het oude Coloni-team waarvan het de inboedel heeft overgenomen, maar de FIA heeft daar geen oren naar. Andrea Moda zal bij de volgende races wel reglementair aanwezig zijn, maar de auto van het Italiaanse team presteert dermate slecht dat het bij de kwalificaties doorgaans kansloos is. Enkel in Monaco slaagt de Braziliaan Roberto Moreno er in een Andrea Moda op de startgrid te plaatsen. Wanneer teambaas Sassetti in Spa wordt aangehouden voor zwendel, wordt het team verdere deelname aan het WK ontzegd en valt het doek over Andrea Moda. Tweede piloot Perry McCarthy zal nadien vooral bekendheid verwerven als The Stig uit 'Top Gear'.

[SDG]

3 maart 1992



Op deze datum overlijdt Lella Lombardi, één van de vijf vrouwen die ooit deelnamen aan een officieel GP-weekend. De andere vier zijn Maria Teresa de Filippis, Divina Galica, Desiré Wilson en Giovanna Amati. Lombardi is veruit de meest succesvolle van deze vijf: ze startte in totaal in twaalf Grote Prijzen en is bovendien de enige vrouw die ooit in de punten finishte. Na eerder Formule 3 en Formule 5000 gereden te hebben, vindt haar eerste F1-kwalificatiepoging plaats bij de Britse GP van 1974 op Brands Hatch, in een privé ingezette Brabham. Het startnummer 208 waarmee ze dat weekend rijdt – de radiofrequentie van haar sponsor, een Luxemburgs radiostation – is tot op vandaag de dag tevens het hoogste startnummer ooit toegekend in de Formule 1. Na deze mislukte poging is het wachten tot 1975, wanneer ze in een March in Zuid-Afrika effectief haar GP-debuut maakt. De volgende race in Spanje betekent het hoogtepunt in haar carrière: in de dramatische, wegens een zwaar ongeval van de Duitser Rolf Stommelen voortijdig afgebroken wedstrijd wordt ze als zesde geklasseerd, met als resultaat een half WK-puntje. De rest van het seizoen komt ze uit voor March, met uitzondering van de afsluitende wedstrijd op Watkins Glen, wanneer ze met een Williams rijdt. De openingsrace van 1976 rijdt ze terug voor March, waarna ze echter haar zitje verliest aan niemand minder dan Ronnie Peterson, die na een teleurstellende tijd bij Lotus terugkeert naar zijn oude team. De Italiaanse rijdt in de zomer nog enkele races met een Williams, maar enkel in Oostenrijk weet ze zich te kwalificeren. Hierna is het echter onherroepelijk gedaan met haar Formule 1-loopbaan. Nadien rijdt ze nog NASCAR in 1977 en later ook nog sportwagenraces. Op 3 maart 1992 overlijdt ze aan kanker, amper 50 jaar oud.

[SDG]

3 maart 2002

In het Australische Melbourne wordt het nieuwe Formule 1-seizoen op gang geschoten. In schril contrast met de hoop van velen dat het nieuwe seizoen iets opener en spannender wordt dan dat van 2001, behalen Michael Schumacher en Ferrari meteen een vlotte zege. In tegenstelling tot de meeste andere teams rijdt Ferrari dan nog met zijn auto van het vorige seizoen, wat bij de verzamelde concurrentie nog wat extra zout in de wonde strooit. Al heeft de Duitse titelverdediger wel het geluk aan zijn kant dat hij heelhuids een enorme massacrash bij de start weet te omzeilen. Ralf Schumacher (Williams) knalt bij het afremmen voor de eerste bocht achterop de van pole gestarte Rubens Barrichello (Ferrari), waarbij de Williams op de achterwielen van de Ferrari gelanceerd wordt en een angstaanjagende vlucht richting bandenstapels aanvangt. In de algehele verwarring knallen midden in het peloton nog een flink aantal wagens op elkaar. Iedereen komt er met de schrik vanaf, maar omdat de wedstrijdleiding besluit de safetycar in te zetten, is het veld meteen al zo goed als gehalveerd. Ondanks knap weerwerk van Jarno Trulli (Renault) en Juan-Pablo Montoya (Williams) in de beginfase van de race komt de zege van Schumacher nooit echt in gevaar en de wereldkampioen wint dan ook vlotjes voor Montoya en Kimi Raikkönen, die in zijn eerste race voor McLaren meteen ook zijn eerste podiumplaats scoort. Het hoge aantal uitvallers zorgt er tevens voor dat een aantal 'kleintjes' volop kunnen profiteren om te scoren. Eddie Irvine brengt zijn kwakkelende Jaguar naar de vierde plaats, debutant Mark Webber (Minardi) wordt vijfde en Mika Salo (Toyota) zesde. Het Australische publiek is door het dolle heen en ontvangt het resultaat van hun landgenoot Webber als ware het een overwinning, en ook Toyota weet zijn Formule 1-debuut in de punten af te sluiten. Nog drie debutanten in Melbourne zijn de Braziliaan Felipe Massa bij Sauber, de Japanner Takuma Sato bij Jordan en de Schot Allan McNish bij Toyota. McNish, die al jarenlang testcoureur is bij verschillende teams en al die tijd tevergeefs probeerde om een voet binnen de deur van de Formule 1 te krijgen, maakt zo op 32-jarige leeftijd alsnog zijn debuut in de koningsklasse van de autosport.

[SDG]

4 maart 2001

Wereldkampioen Michael Schumacher wint in Melbourne de Grote Prijs van Australië, de openingsrace van het wereldkampioenschap 2001, en spoelt zo de nare herinnering weg aan een zware crash in de vrije trainingen, waarbij hij met zijn Ferrari over de kop slaat. De enige die de Duitser in Melbourne kan bedreigen is de Fin Mika Häkkinen, maar wanneer de McLaren van de tweevoudige wereldkampioen halverwege de race door mechanische pech van de baan schuift, ligt de weg naar de zege voor Schumi breed open. David Coulthard (McLaren) eindigt tweede, Rubens Barrichello (Ferrari) wordt derde. De Australische Grote Prijs van 2001 is de eerste voor de Braziliaan Enrique Bernoldi (Arrows), de Colombiaan Juan-Pablo Montoya (Williams), de Spanjaard Fernando Alonso (Minardi) en de Fin Kimi Raikkönen (Sauber). Laatstgenoemde rijdt wegens zijn beperkte ervaring in de eenzitterij met een voorlopige superlicentie rond, maar hij zal vriend en vijand met verstomming slaan door bij zijn debuut als zesde te finishen en zo meteen zijn eerste WK-punt te scoren. De race wordt ontsierd door een tragisch ongeval, wanneer na een vijftal ronden Jacques Villeneuve (BAR) een mislukte inhaalpoging onderneemt op Ralf Schumacher (Williams). De BAR wordt op de achterwielen van de Williams gelanceerd en vliegt met een vernietigende klap in de veiligheidsafsluitingen. Beide coureurs zijn ongedeerd, maar baancommissaris Graham Beveridge wordt door een losgeslagen wiel getroffen. De ongelukkige wordt onmiddellijk per ambulance naar het ziekenhuis gevoerd, waar hij echter nog voor het einde van de race zal overlijden. Tijdens de podiumceremonie heerst er dan ook een bedrukte stemming; de champagneflessen blijven onaangeroerd. Het is tot op heden het laatste ongeval met dodelijke afloop tijdens een Formule 1-weekend.




Het trainingsongeval van Michael Schumacher:


De crash tussen Ralf Schumacher en Jacques Villeneuve:

[Fabian]

4 maart 2001

Wereldkampioen Michael Schumacher wint in Melbourne de Grote Prijs van Australië, de openingsrace van het wereldkampioenschap 2001, en spoelt zo de nare herinnering weg aan een zware crash in de vrije trainingen, waarbij hij met zijn Ferrari over de kop slaat. De enige die de Duitser in Melbourne kan bedreigen is de Fin Mika Häkkinen, maar wanneer de McLaren van de tweevoudige wereldkampioen halverwege de race door mechanische pech van de baan schuift, ligt de weg naar de zege voor Schumi breed open. David Coulthard (McLaren) eindigt tweede, Rubens Barrichello (Ferrari) wordt derde. De Australische Grote Prijs van 2001 is de eerste voor de Braziliaan Enrique Bernoldi (Arrows), de Colombiaan Juan-Pablo Montoya (Williams), de Spanjaard Fernando Alonso (Minardi) en de Fin Kimi Raikkönen (Sauber). Laatstgenoemde rijdt wegens zijn beperkte ervaring in de eenzitterij met een voorlopige superlicentie rond, maar hij zal vriend en vijand met verstomming slaan door bij zijn debuut als zesde te finishen en zo meteen zijn eerste WK-punt te scoren. De race wordt ontsierd door een tragisch ongeval, wanneer na een vijftal ronden Jacques Villeneuve (BAR) een mislukte inhaalpoging onderneemt op Ralf Schumacher (Williams). De BAR wordt op de achterwielen van de Williams gelanceerd en vliegt met een vernietigende klap in de veiligheidsafsluitingen. Beide coureurs zijn ongedeerd, maar baancommissaris Graham Beveridge wordt door een losgeslagen wiel getroffen. De ongelukkige wordt onmiddellijk per ambulance naar het ziekenhuis gevoerd, waar hij echter nog voor het einde van de race zal overlijden. Tijdens de podiumceremonie heerst er dan ook een bedrukte stemming; de champagneflessen blijven onaangeroerd. Het is tot op heden het laatste ongeval met dodelijke afloop tijdens een Formule 1-weekend.




Het trainingsongeval van Michael Schumacher:


De crash tussen Ralf Schumacher en Jacques Villeneuve:

Die crash van Villeneuve en Schumacher was een van de eerste momenten die ik mij nog goed kan herinneren. Dat was het eerste seizoen dat ik Formule 1 echt leuk begon te vinden. Dat was me een crash. Weet nog goed dat ik het had opgenomen en heb die herhaling van dat ongeluk wel honderd keer terug gekeken.

[SDG]

5 maart 1977

Niki Lauda (Ferrari) wint in Kyalami de Grote Prijs van Zuid-Afrika, de derde race van het seizoen, voor Jody Scheckter (Wolf) en Patrick Depailler (Tyrrell). Voor de Oostenrijker is het zijn eerste zege sedert zijn zware ongeluk het jaar voordien op de Nürburgring, die echter volledig overschaduwd wordt door een vreselijk ongeval. Wanneer Shadow-rijder Renzo Zorzi op het rechte stuk voor start en finish tot stilstand komt met een brandende motor, steken twee baancommissarissen de piste over om het brandje te blussen. Doordat de Shadow echter vlak na de heuveltop op het rechte stuk staat, zien zij een groepje aanstormende wagens niet. Hans-Joachim Stuck (March) kan het tweetal nog net ontwijken, maar Zorzi's teamgenoot, de Brit Tom Pryce, rijdt vol op één van de brandweerlieden in, waarbij hij de brandblusser die de ongelukkige baanpost met zich meedroeg tegen zijn helm aan krijgt. Zowel Pryce als de baancommissaris, de 19-jarige Jenson Van Vuuren, zijn op slag dood. Het wrak van de Shadow stuitert stuurloos nog een eindje verder om tenslotte in de Crowthorne-bocht met de Ligier van Jacques Laffite in botsing te komen. Ondanks de dodelijke afloop van het ongeluk gaat de race gewoon verder. De Zuid-Afrikaanse race van 1977 is de laatste van de Braziliaan Carlos Pace (Brabham), die twee weken later de dood zal vinden in een vliegtuigcrash, terwijl de Australiër Larry Perkins voor de allerlaatste keer in de geschiedenis een BRM op de startgrid brengt.

[SDG]

6 maart 2005

Giancarlo Fisichella (Renault) wint in het Australische Melbourne de openingswedstrijd van het seizoen 2005. Voor de Italiaan, die al heel zijn carrière als een grote belofte geldt maar nooit de beschikking kreeg over het gepaste materiaal om zijn talent te bewijzen, lijkt het grote moment eindelijk aangebroken: van op de polepositie neemt hij de kop van de race en hij zal uiteindelijk een vlotte overwinning behalen. Rubens Barrichello (Ferrari) wordt tweede, Fernando Alonso (Renault) derde. Wereldkampioen Michael Schumacher (Ferrari) komt er in Melbourne verassend totaal niet aan te pas en verdwijnt voortijdig uit de race na een aanrijding met de Williams van Nick Heidfeld. Voor de titelverdediger zal het een moeizaam seizoen worden. De strijd om de polepositie wordt voor het eerst volgens een nieuw en ingewikkeld systeem verreden, waarbij de tijden van twee vliegende rondjes op zaterdagmiddag en zondagmorgen opgeteld worden. Het weinig aantrekkelijke concept zal na enkele races alweer afgevoerd worden ten faveure van één enkele kwalificatietraining. De Australische Grote Prijs van 2005 markeert het debuut van de Portugees Tiago Monteiro (Jordan), de Indiër Narain Kartikheyan (Jordan), de Oostenrijker Patrick Friesacher (Minardi) en de Nederlander Christian Albers (Minardi). Tevens maakt het Red Bull-team zijn debuut, als opvolger van het ter ziele gegane Jaguar.

[SDG]

7 maart 1970

Jack Brabham wint in een Brabham de Grote Prijs van Zuid-Afrika 1970, de allereerste Formule 1-race van de jaren zeventig. Voor de voormalige drievoudige Australische wereldkampioen is het de laatste overwinning in de Formule 1, die hij aan het eind van het seizoen, op 44-jarige leeftijd, vaarwel zal zeggen. Op de omloop van Kyalami is hij sneller dan de Nieuw-Zeelander Denny Hulme (McLaren) en de Schotse titelverdediger Jackie Stewart (March). March is een nieuwkomer in de Formule 1 en de constructeur levert naast een eigen team (met achter het stuur de Zwitser Jo Siffert en de Nieuw-Zeelander Chris Amon) ook nog enkele auto's aan andere rijders, waaronder naast Stewart ook nog de Amerikaan Mario Andretti. Ondanks de torenhoge ambities zal het geesteskind van de latere FIA-voorzitter Max Mosley, Alan Rees, Graham Coaker en Robin Herd de steile verwachtingen nooit kunnen waarmaken.

[SDG]

8 maart 1986

Williams-teambaas Frank Williams wordt het slachtoffer van een zwaar verkeersongeval in het zuiden van Frankrijk. Het Williams-team is er op het Paul Ricard-circuit bezig testritten af te werken ter voorbereiding van het nieuwe Formule 1-seizoen, dat twee weken later in Brazilië zal beginnen. Wanneer Williams met een huurwagen terugkeert van het circuit naar de luchthaven, slaat zijn wagen bij een crash over kop, waarbij de Brit een dwarslaesie oploopt. Zijn benen zijn volledig verlamd en met zijn armen kan hij nog een beperkt aantal bewegingen uitvoeren. Voor Frank zelf is dit een zware klap, temeer daar hij bekend staat als een fervent hardloper, en ook voor zijn team, dat in 1986 een gooi lijkt te gaan doen naar een nieuwe wereldtitel, is dit ongeluk een serieuze tegenslag. Vaak wordt gezegd dat het ongeluk het Williams-team in 1986 de rijderstitel kost omdat Williams op kritieke momenten, wanneer de beide coureurs Nigel Mansell en Nelson Piquet elkaar bekampen voor de positie van eerste rijder in het team, niet aanwezig is om orde op zaken te stellen, waardoor uiteindelijk Prost als derde hond met het spreekwoordelijke been gaat lopen. Eenmaal terug uit het ziekenhuis ontslagen, pikt Williams echter de draad terug op waar hij hem laten vallen heeft en leidt hij voortaan vanuit een rolstoel met vaak harde hand zijn team. Pas in het nieuwe millennium zal hij geleidelijk aan zijn taken beginnen afbouwen. Op 2 maart 2012 maakt hij tenslotte bekend dat hij zich uit het dagelijkse bestuur van het team terugtrekt, al blijft hij aan als (ere-)directeur.



Frank Williams in 1985

[0634]

Een uniek mens met een speciale plek in de F1-geschiedenis!