Zeker. Ik vind Olav Mol niet de allerbeste, maar zondag was er eigenlijk geen moment dat ik me aan hem stoorde. Wel vond ik zijn commentaar bij de laatste meters wat timide. Daar had hij van mij de longen uit zijn lijf mogen schreeuwen, snotteren erbij van mijn part. Dat was een moment dat we immers de rest van ons leven nog vaak horen. Met dat commentaar: Je lult niet meer. Bizar; fakking bizar... Johee, Johoo.