Een plaats voor bekende en minder bekende Belgische of Nederlandse verhalen uit de Formule 1.
Vandaag:
Onyx-MoneytronDe oorsprong van het team ligt niet in België maar in het Verenigd Koninkrijk. Onyx Engineering werd in 1978 opgericht door Britten Mike Earl en Greg Field. Earle was succesvol teameigenaar in de F3, F2 en Formule 5000, hij overtuigde Field om mee in zijn nieuwe F2-project Onyx te stappen. Hij werkte eerder samen met Field in de Formule Atlantic, F2, Formule 5000 en enkele Formule 1 races. Na enkele min of meer succesvolle jaren in de F2, later F3000, dacht Earle aan een overstap naar de F1, Field was ondertussen vertrokken en ene Chamberlain erbij gekomen. In September 1988 kocht Paul Shakespeare een groot deel van de Onyx aandelen op, wat het team de nodige cashflow bracht om de stap naar de F1 te wagen. Marlboro werd aangetrokken als sponsor, evenals Moneytron. Moneytron was een Belgisch beursbeleggingsbedrijf met als eigenaar de flamboyante Jean-Pierre van Rossem.
Citaat(http://2.bp.blogspot.com/-1kYVmVUB3-I/Tcw9G05QVcI/AAAAAAAAABk/0v_mvkKH8ho/s200/pe198901036_2001_maxi_.jpg)
Van Rossem studeerde economie en was prijswinnaar van de Internationale Jaarbeurs van Vlaanderen met zijn licentiaatsverhandeling "De omloopsnelheid van het geld". De man was ook een overtuigd Karl Marx sympathisant. Moneytron kon schijnbaar eindeloze winsten kon aanbieden door het systeem dat van Rossem had ontwikkeld waarmee hij de handel op de beurs kon voorspellen en het “kapitalistisch” te snel af kon zijn. Het geld dat hem werd toevertrouwd verdween echter naar Zwitserse bankrekeningen en in het criminele circuit. Hij zou in 1993 voor opschudding zorgen door tijdens de kroning van Koning Albert II van België luidkeels “Vive la république” te roepen.
Van Rossem kocht al snel alle aandelen van Shakespeare over, Onyx Engineering werd omgedoopt in Onyx Grand Prix, als motor werd het een Ford V8 en Goodyear werd bandenleverancier. Alan Jenkins, ex-McLaren, werd ingehuurd om de eerste F1 wagen te ontwerpen. Dit resulteerde in de, naar mijn bescheiden mening, mooi ogende Onyx ORE1. Stefan Johansson en Bertrand Gachot, altijd verkeerdelijk als halve Belg aangenomen, werden aangetrokken als piloten.
(http://pix.crash.net/motorsport/360/AU632960.jpg)
Ondanks alle goeie bedoelingen deed het team een HRT'tje, de wagens waren maar net de ochtend dat ze het vliegtuig op moesten richting Brazilië voor de eerste race klaar. Zonder enige vorm van testen was het moeilijk zich te kwalificeren voor de eerste race, en de tweede, en de derde. Mexico bracht daar verandering in. Johansson was 6de tijdens de pré-kwalificatie en vertrok uiteindelijk als 21ste aan de race. Een mechanisch maakte echter een einde aan hun debuut. Vanaf Phoenix vervoegde Field het team terug als manager en Johansson startte er als 19de, maar weer werd de finish niet gehaald. Johansson haalde in Canada weer de grid, 18de deze keer. Ook deze keer werd de finish niet gehaald, Johansson werd gediskwalificeerd na een pitstop incident.
Toen kwam Frankrijk. De auto was op Paul Ricard in heel goede doen. Johansson pakte in de kwalificatie een 13de stek, terwijl Gachot zich voor de eerste keer kon kwalificeren. De man stond op een verbazingwekkende 11de startplaats. Gachot vocht lang met Alesi voor de 4de plaats, maar door problemen met de batterij zakte hij terug naar een 13de plaats. Johansson bezorgde Onyx de eerste punten met een 5de plaats. Onyx was door deze 2 punten van die verdomde pré-kwalificatie verlost. De volgende race was het echter weer als daarvoor. Johansson een DNQ, terwijl Gachot zich wel als 21ste wist te kwalificeren maar in de race uitviel. Minardi scoorde een 5de en 6de plek, waardoor Onyx zich toch weer moest pré-kwalificeren. Johansson kon zich kwalificeren voor volgende 3 GP’s, Duitsland, Hongarije en België. Gachot mist enkel Duitsland.
De Italiaanse GP zou de laatste van Gachot worden voor Onyx Grand Prix. Gachot zat volgens van Rossem met zijn wagen meer naast dan op de baan, dat werd later tegengesproken door Johansson, ook uitte hij zijn ongenoegen over het gebrek aan testwerk en het gebrek aan steun door het team. Van Rossem kon daar niet mee lachen en de Fin Jyrki Jarvilehto werd aangetrokken als vervanger. Van Rossem zou later in zijn boek 'De Engel in de Duivel' over Gachot zeggen "Had ik het geweten dan had ik 'Moneytron' en 'Vive le Republique' op de bodemplaat van de wagen van Gachot geplakt. Diens wagen hing meer met de wielen van de grond dan dat hij aan het rijden was." Zonder ervaring met de wagen kon J.J.Lehto zich niet kwalificeren voor de race in Portugal. Johansson zorgde echter voor de verrassing van het weekend door als 3de het laagste podiumtrapje te beklimmen. Een geweldige boost voor het team, maar het was jammer ook hun laatste puntenfinish. Johansson kon zich geen enkele keer meer kwalificeren en Lehto enkel voor Spanje en Australië.
Het team eindigde op een respectabele 10de plaats in het kampioenschap met 6 punten en een "niet hoeven deelnemen aan de pré-kwalificatie in 1990"”ticket als beloning.
Er was tijdens het seizoen echter al wat wrevel ontstaan over de exploten van de heer van Rossem. Hij kocht een jet voor 20miljoen dollar en investeerde 40miljoen in het F1 motorenproject van Porsche. Dit alles terwijl hij, naar verluid, achterbleef met de betalingen van de rekeningen van het team. Hij liet zich op de Belgische TV ook ontglippen dat als de Porsche deal niet doorging, hij zich terug zou trekken uit de F1. Dat laatste was eigenlijk de bedoeling na het seizoen ‘89, maar door bepaalde problemen ging dat niet door en bleef hij ook voor 1990 aan het team verbonden. Earle, Field en Chamberlain vertrokken echter misnoegd bij het team. Alan Jenkins nam de leiding over van het team en Peter Rheinhardt werd manager.
Na een hele hoop gedoe om een enveloppe die van Rossem ontving met documenten die toenmalig FIA voorzitter Balestre beschuldigden nazi te zijn geweest tijdens WOII en het, naar verluid daardoor, verliezen van een aangetrokken Amerikaanse sponsor, kon van Rossem zijn aandelen kort voor de start van het seizoen 1990 toch kwijt aan Peter Monteverdi (50%), Karl Foitek en Brune Frei (elk 25%). Balestre werd kort daarna om “onduidelijke redenen” bedankt voor bewezen diensten. J.J. Lehto bleef aan als 1ste rijder en Gregor Foitek (jaja, zoon van … ) werd aangenomen als 2de rijder. Omdat die laatste voor de eerste 2 GP’s een contract had bij Brabham mocht Johansson daarvoor aanblijven. Met de ORE1B, een doorontwikkeling van de ORE1, werden geen spraakmakende resultaten meer geboekt. Foitek eindigde nog 7de in Monaco, na als 6de te zijn geëindigd. Foitek liep een straf op omwille van een botsing met Eric Bernard. Vooral zich kwalificeren voor de race bleek een probleem. Het team verhuisde naar Zwitserland en de naam werd nog veranderd in Monteverdi Onyx Formula One. Maar dat alles kon natuurlijk niet baten. Monteverdi was te onervaren om een Formule 1 team te leiden, er waren zelfs verhalen die vertelden over kapotte onderdelen die werden gewisseld met onderdelen van Monteverdi's sportwagen collectie. Foitek trok zich terug en verbood zijn zoon nog met de Onyx te rijden, hij noemde de wagen een 'death-trap'. De wederom voor het team dramatische GP van Hongarije 1990 zou hun laatste worden, na een veelbelovend begin in 1989.
Geen mooie bladzijde uit onze nationale autosportgeschiedenis, wel een leuk verhaal met in de hoofdrol één van kleurrijkste figuren uit de recente Belgische geschiedenis. Nog een leuke anecdote over dhr. J-P van Rossem: Als grote Ferrarifanaat gaf hij zijn coureurs de opdracht mee dat als tijdens de race een Ferrari achter hen reed ze die zonder verpinken moesten voorbij laten en dan had hij het niet over gedubbeld worden. :D
Bronnen: Wikipedia (Nederlands en Engels)
Van Rossem!! De Belgische Flavio Briatore. ;)
Leuk stuk, M@rc. Leuke stukje geschiedenis ook trouwens. :)
Gachot was misschien geen halve Belg, hij heeft wel 3 seizoenen F1 gereden met een Belgische licentie (en stond dus als Belg ingeschreven in het kampioenschap).
(en heeft in die drie seizoenen voor vijf verschillende teams gereden, moet je ook maar doen ;D)
Luxemburg met een Belgische licentie wat in Frankrijk woonde. Toch?
Gachot was de zoon van een Fransman die op de ambasade werkte of zoiets, geboren in Luxemburg en reed inderdaad rond met een Belgische superlicentie. Dat is zijn enige link met ons land trouwens. De naam Belg niet waardig! ;)
Het was ook Gachot die in 1991 in Engeland in de bak gevlogen is waardoor Schumacher kon debuteren, toch?
Citaat van: Jozef op 19 september 2011 - 15:21:59
Het was ook Gachot die in 1991 in Engeland in de bak gevlogen is waardoor Schumacher kon debuteren, toch?
Yup !!!
De krantenkoppen zijn toen vast ook leuk geweest.
"Gachot in het cachot"
Citaat van: Jozef op 19 september 2011 - 15:21:59
Het was ook Gachot die in 1991 in Engeland in de bak gevlogen is waardoor Schumacher kon debuteren, toch?
Ja. Iets met pepperspray, onenigheid en een taxichauffeur.
En twee maanden gevangenisstraf.
Dat stond er al. ;)
Flamboyante man die Van Rossem, zo iemand missen we nu tegenwoordig in de F1 ;)
Is Withmarsh niet flamboyant dan?
Citaat van: gloudiesaurus op 19 september 2011 - 21:47:54
Flamboyante man die Van Rossem, zo iemand missen we nu tegenwoordig in de F1 ;)
http://www.youtube.com/watch?v=4iDs6dCihB8
Citaat van: Wizard op 19 september 2011 - 20:43:34
Dat stond er al. ;)
Niet van die twee maanden, en dat vond ik toch een best lange straf voor zoiets. In NL kan je daar heel wat voor doen.
Lucien Bianchi.
(http://www.f1-geschiedenis.be/COUREURS/Foto/Bianchi_Lucien.jpg)
Geboren te Milaan op 10 november 1934 als Luciano Bianchi. In 1946 of ‘50 (ik vindt verschillende versies) verhuizen hij en zijn ouders naar België. Zijn vader is voor de laatste wereldoorlog mechanicien bij Alfa Romeo en zou dat na de oorlog zijn voor de Belgische piloot Octave Jean “Johnny” Claes die met zijn Talbot Lago T26C de strijd aangaat met Farina en co in het nieuwe wereldkampioenschap Formule 1. Vanaf 1952 zal Claes de jonge Lucien introduceren in de wereld van de racerij als zijn copiloot in verschillende rally’s.
In 1957 behaalt bij zijn 2de deelname aan de 24 uren van le Mans een klasseoverwinning en een 7e plaats algemeen met zijn Ferrari 500 TRC. Ook zijn eerste deelnamen aan de “Tour de France automobile” is een groot succes. Aan de zijde van Olivier Gendebien boekt hij een mooie overwinning.
De Ferrari 500 TRC
(http://cdn.egmcartech.com/wp-content/uploads/2011/05/1957_ferrari_500_trc_spider_images_main.jpg?9707a5)
In 1959 wordt hij gerekruteerd door het nieuw opgerichte Ecurie Nationale Belge, een fusie tussen Ecurie Francorchamps en Ecurie Belge naast onder andere Olivier Gendebien, André Pilette en zijn broer Mauro Bianchi. Dat jaar zal hij zich in Monaco met een Cooper T51 proberen kwalificeren voor zijn eerste GP, maar dat lukt jammer genoeg niet. Verder zijn er een opgave in de 24u van Le Mans en een nieuwe overwinning in de Tour de France automobile, zijn derde na ’57 en ’58. Een jaar later krijgt hij opnieuw de kans zich te bewijzen in de Formule 1. Zijn eerste van dat jaar, de GP van België, levert een klein succes op. Hij kan zich kwalificeren als 4de en eindigt de race op een 6de plek en daarmee wint hij zijn eerste punt. Het vervolg in Frankrijk en Groot-Brittanië leveren echter 2 opgaves op. Hij wint dat jaar nog de 1000 km van Parijs met Gendebien.
In ’61 koopt de E.N.B. 2, spuuglelijke, Emeryson-Maserati 61’ers voor Bianchi en Gendebien. Al snel hertekent het team beide wagens om er de betere teams mee te kunnen beconcurreren.
Emeryson 61
(http://www.allf1.info/teams/photos/emery61.jpg)(http://www.allf1.info/teams/photos/emery61_1.jpg)
Bianchi doet mee aan 3 niet voor het WK meetellende GP’s (Pau, Brussel en Aintree) en 3 officiële WK GP’s (België, Frankrijk en het V-K). Met de Emeryson lopen enkele dingen verkeerd tijdens enkele GP’s , de auto’s mogen zich daarom niet kwalificeren voor de GP’s van Monaco en Italië. In België geraken beide wagens onherstelbaar beschadigd tijdens de testen, E.N.B. besluit dan de resterende GP’s + België oudere Lotuswagens in te schakelen. Bianchi verlaat echter het team en gaat voor het UDT Laystall Racing Team rijden. Zonder succes, 2 opgaves z’n deel. Hij neemt dat jaar ook deel aan enkele rally’s met een Citroën DS19 van het officiële Citroën team. Samen met Georghe Harris wint hij Luik-Sofie-Luik
In 1962 keert hij terug naar E.N.B. om deel te nemen aan de GP’s van België en Duitsland. Terwijl Jim Clark zijn eerste officiële Grand Prix wint in België eindigt Lucien in zijn ENB-Lotus-Climax op 3 ronden als 9de. Hij zou die race eigenlijk met ene Porsche rijden voor de Scuderia SSS Republica di Venezia, maar trok zich terug. De Duitse GP finished hij als 16de. In andere series is heeft hij meer succes, hij wint samen met Jo Bonnier de 12uren van Sebring en de Angola GP voor sportwagens met een Ferrari 250 TRI61 van Scuderia SSS Republica di Venezia en de Coupe de Spa voor Sunbeam.
Vanaf 1963 zal Bianchi zich minder op de F1 en meer op de rally en sportwagenraces gaan focussen. In die series behaald hij enkele mooie resultaten. Hij laat zich toch verleiden de Belgische GP nog te rijden voor Reg Parnell Racing. Gekwalificeerd als 16de moet hij in de 17de ronde in ongelooflijk hondenweer opgeven door een ongeval. Het jaar daarop is een F1-loos jaar voor Bianchi, maar hij behaald wel weer hele mooie resultaten in de andere klassen. Een kleine bloemlezing: Bij de sportwagens, 4de in de 1000km op de Nurburgring, 5de in Le Mans, 2de in de 12uren van Daytona, 4de en winnaar van zijn klasse tijdens de 24u van Francorchamps, 2de tijdens de GP Angola, 5de bij de 1000km van parijs, 1ste tijdens de Grand prix van Zolder. Rally: 1ste in Lyon-Charbonnières, een 4de keer 1ste in de Tour de France automobiles, 2de tijdens de Tour de Belgique en winnaar van het Belgisch kampioenschap Rally. In 1965 wint hij het sneeuw en ijs kampioenschap, de Targa Florio en samen met zijn broer Mauro de 500 km van de Nurburgring. Daarbij nog een hele boel ereplaatsen en overwinningen in zijn klasse. In 1965 is er ook weer een deelname aan de Belgische GP bij, deze keer met Scuderia Centro Sud en hun BRM P57. Hij kwalificeert zich als 17de en kan enkel een 12de plaats uit de brand slepen.
De Scuderia Centro Sud BRM P57
(http://www.forix.com/picture.php?p=img/1963/05003_8w.jpg)
In 1966 en ’67 probeert hij het in Amerika en neemt deel aan testen voor het USAC kampioenschap, echter zonder succes. Hij wint die jaren nog wel enkele rally’s en sportwagenraces. Hij staat ondertussen te boek als één van de beste rallyrijders van de wereld.
1968 wordt, naast het feit dat Jim Clark verongelukt, het jaar dat Bianchi een bijna volledig seizoen in de F1 zal afwerken in dienst van Cooper. Bij zijn eerste Grand prix dat jaar, die van Monaco, eindigt hij op een mooie 3de plaats. Het zal zijn enige en dus laatste podiumplek worden, de daarop volgende GP in België scoort hij wel weer een punt door als 6de te finishen. Het was tevens de eerste GP dat er vleugels gebruikt mochten worden in de F1, de race betekende ook de eerste overwinning voor het McLaren team en daarmee de laatste van Bruce McLaren. De races die hij dat seizoen nog betwistte eindigden allemaal in opgaves. In september mag hij zich samen met Pedro Rodrigues Le Mans winnaar noemen met een Ford GT40. Ze leggen 331 ronden af, 5 meer dan de 2de in de stand. Hij reed dat jaar ook aan de leiding van de allereerste London-Sidney Marathon. Volgens velen de grootste en uitdagenste rally aller tijden. Deze rally voerde hen door 11 landen van Groot-Brittanië naar Frankrijk, Italië, (toen nog)Joegoslavië, Bulgarije, Turkije, Iran, Afghanistan, Pakistan, India om vervolgens in Australia naar de finish te rijden in Sydney. 160km van het einde zijn ze echter betrokken bij een ongeval met een wagen die niet aan de competitie meedoet.
In ’69 tekent Bianchi bij Autodelta om met hun Alfa Romeo T33 zijn titel de 24 uren van Le Mans te verdedigen. Eind maart, 10 weken voor de race, vinden er testritten plaats. Vanaf dag 1 is er duidelijk iets mis met de motorkap van de Alfa T33, op volle snelheid heeft deze de neiging te open te gaan. Een uur verder is het dan ook zover, Bianchi kan zijn wagen naast de vangrail parkeren en erger voorkomen. De volgende ochtend gaat het testen verder. De monteurs hebben ondertussen de bevestigingspunten van de motorkap verstevigd, maar he probleem blijft een issue. Na een nieuwe tijdelijke oplossing gaat Bianchi weer onderweg. Bij de bult voor Mulsanne komt de motorkap weer los en moet hij sterk vertragen. Plotseling verliest Bianchi de controle over het stuur en de Alfa duikt het gangpad aan het einde van Mulsannestraight in, de wagen raakt een telefoonpaal en vliegt in brand. Bianchi zit gevangen in de vuurzee, alle hulp komt te laat. Eén van de meest getalenteerde Belgische coureurs vindt de dood op 34jarige leeftijd.
Bianchi stond een beetje in de schaduw van Jacky Ickx en zijn resultaten kregen nooit echt de waardering die ze verdienden. Dat feit is altijd een beetje het probleem met grote artiesten, ook die op 4 wielen blijkbaar.
Wat velen zich misschien al hebben afgevraagd "Is Ferrari protégé en GP2 coureur Jules Bianchi familie van Lucien Bianchi?"
Ja, Lucien is de grootoom van Jules en zijn broer Mauro is diens grootvader. Terwijl Lucien de Belgische nationaliteit aannam, nam Mauro de Franse aan.
De Broers figureerden ook in 2 Michel Vaillant strips.
Bronnen: Wikipedia (Eng, Fra, Nl), Virtual Garage, GrandPrix.com
(Ik weet niet of alles wat ik hier neergezet heb is zoals het was, sommige versies van het verhaal verschilden nogal van elkaar)
CitaatBronnen: Wikipedia (Eng, Fra, Nl), Virtual Garage, GrandPrix.com
(Ik weet niet of alles wat ik hier neergezet heb is zoals het was, sommige versies van het verhaal verschilden nogal van elkaar)
;D ;D ;D
Das de ellende van dat Wikipedia.
Iedere Jan Lul kan er zijn waarheden opkalken.
Zo had ik laatst klakkeloos overgenomen dat Gerhard Berger ooit de man met de meeste GP's op zijn naam was.
Grote BS natuurlijk, dat record had Patrese voordat Bartrichello het overnam.
Toch zal het in grote lijjnen wel kloppend zijn.
Wikipedia heb ik me eigenlijk vooral op de Franse tekst gericht. Die was ook het meest uitgebreid en de grote lijnen van de verschillende versies waren hetzelfde, het zijn meestal data of uitslagen die wat verschillen. Geen erg.
Voor de Belgen, er is een leuk boek uitgekomen over de Belgen in de F1.
http://showbizzkanaal.skynetblogs.be/archive/2011/08/19/verschijnen-van-het-boek-chicane-belgische-helden-in-de-form.html (http://showbizzkanaal.skynetblogs.be/archive/2011/08/19/verschijnen-van-het-boek-chicane-belgische-helden-in-de-form.html)
Ik heb het boek nu thuis, en is het een mooi naslagwerk.
Jammer voor de Belgen dat Jules Bianchi een Fransman is ;)
Ook over de Ecurie Nationale Belge is een boek verschenen in het kort. het zouden beide mooie aanvullingen bij mijn collectie.