Groetjes uit Thailand...

[Alan Blues]

Ik heb een berichtje naar Eric gestuurd. Ik hoop op hulp om m'n foto's te kunnen verkleinen....

Dan zal het verhaal ook sneller evolueren...

[Jasper]

Jakke Jr. leeft nog!!!

[Alan Blues]

Jakke Jr. leeft nog!!!

Ja, als ik hem af en toe een por geef, wordt hij effe wakker uit zijn winterslaap...

[Alan Blues]

Hoera! Ik ben er in geslaagd m'n foto's op een normale grootte te krijgen. Ook dankzij Eric en Jeroen! Thanks guys!!

Ik denk dat een reisverhaal, net zoals dat van Eric, best geïllustreerd wordt met foto's. Dus, om effe te terug te gaan naar het begin, een introductie van mijn reisgezellen.

Thabthim!


Sumet!


Jeroen!


En, Euh, mezelf...


Nu dat ik al dit onder controle heb - en daarmee bedoel ik niet mijn reisgezellen - (was het maar waar), zal het reisverhaal iets sneller opschieten...

[Alan Blues]

Thailand. Deel IV: De Hel Van Bangkok

Sinds de breuk met mijn vriendin in 2001 zit ik niet meer zo lekker in m'n vel als vroeger, in de tijd dat we nog samen waren. Ik ben niet naar de dokter gegaan om daarover te praten, maar alle symptomen duiden in de richting van een depressie. Ik kan niet meer tegen té veel volk op elkaar gepakt. Zo ben ik vorig jaar tijdens een optreden van Faithless het Sportpaleis ontvlucht omdat ik me echt benauwd begon te voelen. Jammer voor het gratis ticket... Drukte kan ik ook niet meer aan. Op Marktrock ben ik bvb. zo ver mogelijk van het podium gaan staan. Een ander symptoom is de angst om naar plaatsen te gaan waar je nog niet geweest bent of met mensen om te gaan die je nog nooit hebt ontmoet. Dat kan gaan van een café waar je nog nooit bent geweest tot het voorgesteld worden aan vrienden van iemand die je kent.

Kwestie van symptoombestrijding is een reis naar Thailand dus wel een hele onderneming. Ik wou de uitdaging aangaan om, letterlijk en figuurlijk, grenzen te verleggen.
Na wat er gebeurd was tussen Jeroen en Thabthim was de sfeer ook niet wat we verwacht hadden, en dat maakte de spanning alleen nog groter.

Toen we incheckten in Zaventem kreeg ik nog een telefoontje van m'n moeder. Ze had net gehoord dat er een aanslag geweest was in Thailand. Moslimextremisten.  Thailand is vooral Boeddhistisch, maar er zijn ook andere religies, o.a. Moslims die meer zelfbestuur willen in het zuiden van Thailand. Wel, wij zouden het centrum en het noorden van Thailand doen. Dus konden die Moslims mijn rug op. Zo heb ik mijn moeder ook gerustgesteld.

Over de vlucht valt weinig te schrijven omdat zo'n lange tijd onderweg zijn vooral oeverloos saai is. Ik ben, van de zenuwen, 1 keer gaan kotsen in de toiletten. M'n darmen waren ook niet echt mee door de stress. Maar die details wil ik jullie besparen... Slapen op een vliegtuig is sowieso onmogelijk...

Toen was het zover: Bangkok! Zelfs al lees je over Bangkok en Thailand, weet je helemaal niet wat je te wachten staat. Ik wist dat met het openen van de deuren van het vliegtuig er een hele nieuwe wereld voor me open zou gaan. Zo was het ook.

Bangkok telt meer dan 9 miljoen inwoners!! Ik was er plots eentje van.

Toen we uit de aankomsthal de airco verlieten, sloeg de hitte me als een klop in m'n gezicht. Om en bij de 37°C. Ik was al ooit naar Marokko geweest en had het daar vreselijk warm gehad. In de Nevadawoestijn in de USA was het ook wel warm. Maar dit!! Dit sloeg alles. Je voelt gewoon het zweet uit je lichaam opborrelen en voor je het weet sta je daar compleet nat te wezen... Ik had in m'n kinderjaren strips gelezen van Bessy en zijn trouwe baas Andy Cayoon. Daar hadden ze het regelmatig over 'de koperen ploert' als ze het over de zon hadden. Wel, die koperen ploert heeft ons de komende 3 weken geen moment met rust gelaten. Want 's nachts zakte de temperatuur amper.

Het vervolg van deel IV komt er zo spoedig mogelijk aan. Mijn eten is namelijk aan het aanbakken, vrees ik...

[Eric]

van de zenuwen of van de schrik gaan kotsen...
lange vluchten zijn inderdaad saai, zeker als je niet kan slapen in een vliegtuig 

[Alan Blues]

Thailand. Deel IV (bis): Samut Prakan.

Bangkok moet je rieken. Een mengelmoes van zodanig veel ingrediënten dat ze niet op te sommen zijn. Goede en kwalijke geuren. En mix van het allerzaligste Thais eten, kruiden, pollutie en stromen en stilstaand (stinkend) water. Je ziet er toch wel regelmatig (een minderheid) met een mondmaster rondlopen.

In de Trotter had ik gelezen dat je, als je met een taxi naar een locatie gaat, je op voorhand moet afspreken met de chauffeur hoeveel het gaat kosten, niet daarna, want anders betaal je als 'falang' (Thais voor buitenlander of vreemdeling) waarschijnlijk het 4 dubbele. Dat probleem hebben we niet gehad. Thabthim spreekt de taal, is Thais, en ze wist waar we naartoe gingen.

Samut Prakan ligt op 25km. van Bangkok en is een stad op zichzelf. Groot! Toch geeft het een gevoel van een voorstad te zijn. Het ene loopt in het andere uit. Samut Prakan is bekend om zijn olifantenmuseum en de Crocodile Farm

Wij waren onderweg naar de zus en broer van Thabthim en Sumet. De rit op zich was al een beeld dat ik de rest van de vakentie zou hebben. De complete ontheemding (daarom ga je ook op vakantie!). Als je naar reclame kijkt langs de kant van de weg, versta je er niets van. Straatnaamborden kan je niet lezen en de taal versta je ook niet. Ik kon enkel spreken met Jeroen, Thabthim, Sumet en soms met de mama, Phathum (de twee laatsten waren er al 2 dagen voor ons).  Ik had ergens een fantastisch gevoel in me. Wat gaat deze reis nog allemaal worden... Toch voel je je ongeletterd en doofstom. Niets kunnen lezen en niets begrijpen is een naar gevoel. Als je naar Spanje, Italië, Amerika, of zelfs Zweden gaat, versta en lees je nog zaken die je begrijpt. Maar hier: niets, nada, niënte, nothing, rien du tout... Het bleef een vacuüm van beelden en geuren...

Volgende episode: Samut Prakan: Onze Thaise familie.

[Alan Blues]

Thailand. Deel V: Samut Prakan en Onze Thaise familie.

Met ons drieën reden we met de taxi naar Samut Prakan. We hadden zoveel bagage mee dat de koffer niet echt goed dicht ging. Ik had al in de mot dat er in Thailand geen enkele wagen rond rijdt zonder getinte ruiten en airco. Ik was blij met deze verfrissende ervaring. April en mei zijn de warmste maanden in Thailand. Onze forumvriend RedAsian zal het ook wel bevestigen, in Maleisië zal het wel hetzelfde klimaat zijn.

We reden voorbij het olifantenmuseum van Samut Prakan en wisten dat we er dan ongeveer zouden zijn. De Olifant is het nationale symbool van Thailand, en Samut Prakan kan je niet voorbij zonder het zien van het gigantische beeld van de Driekoppige Olifant. Een beeld dat pas in 2000 is ontstaan en twee jaar geleden is afgewerkt. De Driekoppige Olifant is een Boeddhistisch symbool. Deze jongen is 43 meter hoog!!





Van de hoofdbaan, die er sinds Bangkok hetzelfde uitzag, sloegen we linksaf. Toen werd het zicht anders. Kleine straatjes met geniepige verkeerdrempels en een zekere drukte van scooters, tuk-tuks, brommertjes en, uiteraard, eetstalletjes.

Hoe dieper we de diepte van Samut Prakan inreden, hoe meer ik me een beeld begon te vormen van waar we terecht gingen komen. Dit was niet het Thailand dat een toerist meestal ziet. Dit was armoede troef. Een sloppenwijk zou ik het niet echt noemen, maar luxe kon je er echt niet vinden. Als je als westerling aan armoede denkt, denk je ook aan trieste gezichten op straat. Maar de Thais staan bekend om hun eeuwige glimlach en hun onuitputtelijke vriendelijkheid. Dat fleurt zo'n buurt natuurlijk op. Maar de schok was groot om als 'rijke' westerling deze buurt te ontdekken. Nuja, elke westerling is rijk in Thailand. En hoezeer ik ook geschokt was in het begin, des te meer ik die plaats en vooral de mensen begin te missen. Hoe weinig ze ook hadden, ze hebben ons onthaald met veel warmte en vooral veel plezier.

Hoe de familie in elkaar steekt, heb ik pas na enkele dagen begrepen. Als ik het al begrepen heb. Ik weet dat Jeroen en Sumet deze stukjes ook lezen en ze zullen ook wel tussenkomen als het nodig is.

Het huis is van de zus en schoonbroer. Hun broer, Khop, woont er ook. De kinderen van het nichtje van Thabthim en Sumet, Bon en Fohn, wonen er ook. En dan is er nog een klein mannenke, Nim. Fohn is 2 jaar. Bon en Nim zijn twee kereltjes van 5. Het is er de zoete inval. De buren en goede vrienden komen elke avond langs. Nung en zijn hoogzwangere vrouw en 14-jarige dochter waren altijd van de partij. Nung vooral.
Een supersympathieke kerel met een hoek af. Communiceren konden we niet, maar ambiance was er wel. Soms wel vervelend als ze naar je wijzen, iets vertellen en allemaal in de lach schieten... 

Ik vroeg regelmatig aan Thabthim of Sumet om te vertalen, maar dat kan je niet een hele avond doen.

Het huis was niet echt groot. Het was deels gemaakt uit steen en deels uit hout, een golfplaten dak en eigenlijk maar 4 ruimtes. Je komt binnen via de keuken (tja, je bent in Thailand! ), dan is er de living annex slaapplaats. Naast de living is er de douche met toilet en boven was er nog een slaapplaats.

Eten deden we altijd buiten. Beeld je zeker niet een tropische tuin in. Laten we gewoon zeggen dat we buiten zaten op een oppervlakte die ooit wel eens tuin zou kunnen worden. Tegen de muur staat een soort poduim met afdak. Dat was de eet en ('s avonds) drinkplaats. Wij zijn niet gewoon om al zittend op de grond te eten, dus hadden ze toch enkele stoelen voorzien zodat wij konden zitten aan het podium.

Door de beek achter die muur was het vergeven van de muggen. Speciale tropische muggenmelk was dus écht wel aangewezen om niet vol beten te staan van die kleine vliegende rotzakjes.

De plaats waar we het meest zaten.


Thabthim in de keuken


In Samut Prakan komen er niet echt veel blanke mensen. Nung, die steeds zorgt voor de ambiance, moest er mij wel effe op wijzen dat ik nogal bleek was... 



Onze gastheer en gastvrouw. Hij, Kai, is de schoonbroer van Thabthim en Sumet. Zij, haar naam heb ik nooit geweten (helaas) is de zus.


Hopelijk volgende vrijdag weer een nachtelijke sessie 'herinneringen ophalen aan een fantastische reis'...

[Alan Blues]

Miljaar! Ik had al een heel stuk klaar en door m'n stomme pc ben ik ineens alles kwijt. 

Morgen heb ik een hele dag tijd. 

[Eric]

Miljaar! Ik had al een heel stuk klaar en door m'n stomme pc ben ik ineens alles kwijt. 

Morgen heb ik een hele dag tijd. 

weer vertraging 

[Eric]

te hard aan het feesten zeker om het vervolg te schrijven? 

[Ferrari 2010]

Miljaar! Ik had al een heel stuk klaar en door m'n stomme pc ben ik ineens alles kwijt.

Morgen heb ik een hele dag tijd.

die hele dag tijd was een hele dag om duvels te drinken zeker?

[Alan Blues]

Ben er 2 keer mee bezig geweest, maar eenmaal wou m'n pc niet mee en gisteren kreeg ik de foto's niet op het juiste formaat. Ik heb het vervolg wel al in m'n kop zitten, ik moet het enkel nog tot hier krijgen...

[Eric]

het leven van een artiest is echt zwaar om dragen hé 

[Eric]

The party is over...schrijven nu