Rush

[Franky R.]

en wat vinden jullie van michel vaillant?

Net als het boek beter was, vond ik de strips beter...Als kind vond ik het gaaf, tegenwoordig vind ik het wat te fantasierijk...Michel die als 50 plusser nog meer kan met Schumacher en co. Asl je ervan uitgaat dat Michel het ook nog eens opnam tegen Fangio, Moss en Clark...


De film vond ik zo mogelijk nog irritanter...Geen gedrocht zoals...dat Rambo/Rocky-op-wielen...Maar gewoon irritant. En trouwens via Youtube te zien...

[robbert]

ze kunnen moelijk stoppen met strips te maken, omdat vaillant ouder word, dat doen ze toch met jommeke toch ook niet?

[T.Nuvolari]

De nieuwe Vaillant is iets anders. Tekenstijl is veranderd en verhalen zijn iets meer op volwassenen gericht. Michel en zijn broer hebben ze ouder gemaakt, F1 team van Vaillant is ook failliet gegaan of ze hebben zich teruggetrokken. De film vind ik van bedenkelijk niveau.
Verder de meesterlijke 3delige reeks Grand Prix van Marvano.
Ik heb laatst een nieuwe serie F1/race strips ontdekt Plankgas. Ze vertellen meestal losse verhalen uit de racerij. Ze zijn ook de biografie van Colin Chapman in stripvorm aan het gieten. 3de boek zou nog eind dit jaar uitkomen.

Rush ga ik nog kijken, maar ik weet niet of het in de cinema zal zijn. Downloaden doe ik sowieso niet.

[Arthur]

RUSH – PLAATIJZER EN HEROÏEK

Geef een reactie   
 

Rush is gewoon een prachtige film. Gemaakt door een liefhebber, en kan zich daarom moeiteloos meten met de groten uit het genre. Al zal de film nooit de cultstatus bereiken van zijn voorgangers – dat kan niet meer.

Racefilms, het is een lastig genre. Neem Driven uit 2001. Zelden zoiets stompzinnigs gezien. Michel Vaillant (2003) vond ik ook een jammerlijke mislukking. Bobby Deerfield (1977) blijkt nog steeds een verrassend mooie film, maar daar zit weer veel te weinig racen in. Nee, lange tijd bestonden er eigenlijk maar twee echte racefilms: Grand Prix (1966) van John Frankenheimer en Le Mans (1971) van Steve McQueen. Daarnaast is er inmiddels een zee aan documentaires, de een beter dan de ander. One by One uit 1975 vond ik een uitblinker, en de producties van Mark Stewart (bijvoorbeeld over Jim Clark en papa Stewart) mogen er ook zijn. Allemaal te zien op youtube intussen. Maar een speelfilm op het grote witte doek?
Ik ben niet zo'n filmfreak. Er zijn maar weinig films die ik echt de moeite waard vind en nog minder films die ik meer dan één keer kan aanzien. Eén van die films is Apollo13 van Ron Howard. Laatst zag ik hem weer op de televisie – en ik beken: het is elke keer weer kippenvel. De ruimtevaart in het Apollo-tijdperk en de Formule 1 in de jaren zeventig hadden veel gemeen. De NASA schoot drie mannen in plaatijzer, echt niet meer dan een ijskast met ingebouwde radio, naar de maan, de Formule 1 liet dertig man rondscheuren op gevleugelde benzinebommen die om niets uit elkaar vielen, botsten, verkreukelden en in brand vlogen. Daar vielen natuurlijk doden bij. Maar destijds vond iedereen dat blijkbaar normaal, het risico was ingecalculeerd. Veertig jaar later vinden we dat onvoorstelbaar en zijn mannen als Neil Armstrong en Niki Lauda een bijzonder soort helden. Een beetje gestoord ook wel, maar vooral helden. Ron Howard snapt dat als geen ander. Hij snapt die bizarre mix van heldendom, techniek en gevaar, en weet dat als geen ander in beeld te brengen. Daarom zijn de racebeelden uit Rush zo mooi. Minstens zo mooi als de plaatjes van Frankenheimer en McQueen, die ze echter in die tijd zelf schoten. Net als Grand Prix en Le Mans is Rush door een liefhebber gemaakt. De film zit boordevol met racen, en de kijker zit er lekker dicht boven op, er midden in, wordt meegesleurd, precies zoals het hoort in een film en in de Formule 1. Net als in Apollo 13 heeft Howard die beelden overgoten met stevige, bombastische muziek om het drama te verhogen. Met name de beelden van de ontknoping in de regen op het circuit van Fuji zijn weergaloos. Er wordt nu veel geschreven over Lauda en Hunt, over hun rivaliteit, hun karakters, in het echt en in de film. Grappig is dat Niki Lauda zelf heeft gezegd dat hij door de film nu beter begrijpt hoe mensen destijds naar hem gekeken hebben. Maar volgens Bernie Ecclestone is de Lauda uit de film veel knapper en aardiger dan de echte... Toch zit de essentie van de film voor mij in de racebeelden, juist in die mengeling van heroïek en plaatijzer. Neemt niet weg dat Howard, net als in Apollo 13, die fascinerende beelden aaneen heeft geregen met mooie, levensechte karakters. Dát hebben Grand Prix en Le Mans zelfs niet en dat maakt Rush ook voor een groter publiek een uitstekende film.
De confrontatie tussen Niki Lauda en James Hunt, leende zich natuurlijk prima voor een heuse Hollywoordfilm. Sterker nog: Howard moest heel wat weglaten om een beetje geloofwaardig script over te houden. Een waanzinnige chaos, dat Formule 1-seizoen 1976. Dat Niki Lauda in het voorjaar, als een vingerwijzing van het noodlot, bijna onder een tractor verpletterd werd (hij kneusde slechts zijn ribben) paste blijkbaar niet in de film. Begint hier de knorrige racefanaat zijn kritiek? Echte racefans (ik reken mijzelf, erg genoeg, ook tot dat slag) gaan doorgaans nogal prat op hun kennis van zaken. Ik weet niet hoe dat komt. De toewijding lijkt een deel van de religie. Beweer maar eens dat Senna zijn eerste Formule 1-test deed voor Ferrari en de boeken komen uit de kast, de websites op de tablets, om te bewijzen hoezeer je ernaast zit. Zulke racefanaten zullen bij het zien van Rush een paar keer moeten slikken. Want nee, Lauda en Hunt zijn in de Formule 3 nooit tegen elkaar opgereden, en nee, Lauda gedroeg zich bij BRM nog niet als een heuse teammanager, dat kwam pas bij Ferrari, en zijn verzet tegen racen op de gevaarlijke Nürburgring verliep ook heel anders, dramatischer eigenlijk, om over de details van het ongeluk maar te zwijgen. Maar Rush is een speelfilm, geen documentaire. Een smakelijk verhaal vraagt nu eenmaal om verdichting. Dat levert soms hele leuke dingen op, zoals de ontmoeting met de twee tifosi. Een enkele keer moest ik even knarsen: in de film komt het ongeluk van François Cevert voor, maar het lugubere plaatje erbij is het ongeluk van Helmut Koinigg een jaar later op hetzelfde circuit. Ik miste ook de monteurs triomfantelijk in tranen op Lauda's Ferrari na afloop van zijn comeback-race op Monza. Voor mij zijn dat twee emotionele herinneringen, die ik graag in de film terug had gezien. Ik ben echter ook schrijver, dus ik weet hoe je daar soms overheen moet stappen.
Toch maken met name de beelden van Monza duidelijk dat één ding misschien nooit meer te vatten is. De chaos, de ongeorganiseerdheid van de racerij uit die tijd, de rommeligheid ervan, die zie je niet terug. Het Hesketh-team, prachtig neergezet, komt nog het dichtst in de buurt. Halverwege de jaren zeventig begon Bernie Ecclestone meer en meer greep te krijgen op het allegaartje van de Formule 1. In twintig jaar tijd veranderde hij het in een strak georganiseerd mediaspektakel, waar nog eens twintig jaar later miljarden in omgaan. En omdat de sponsoren liever niet worden geassocieerd met vuur en dood, is de sport in razend tempo ook veel veiliger geworden. Helaas zijn zo ook de uitgesproken dwarskoppen als Lauda, en de losbollen als Hunt, uit de Formule 1 verdwenen. Ironisch genoeg was die dramatische regenrace in Japan 1976 de eerste Grand Prix die wereldwijd live werd uitgezonden. Sindsdien is de Formule 1 uitgegroeid tot een alom aanwezig wereldmerk. Op internet komen bovendien steeds meer beelden uit het verleden boven drijven (voor je het weet zit je een hele middag met open mond naar races uit 1965 te staren). Door deze ontwikkelingen zal Rush als getuigenis nooit zo'n bijzondere plek innemen als de oudjes Grand Prix en Le Mans. De tijden zijn werkelijk veranderd, Rush blijft niettemin een prachtige film om naar te kijken.

[Arthur]

Dat was de reactie van Koen Vergeer

[Franky R.]

ze kunnen moelijk stoppen met strips te maken, omdat vaillant ouder word, dat doen ze toch met jommeke toch ook niet?

Nee, maar ze hadden allang een zoon van die Michel kunnen laten rijden...Maar nogmaals, ik kijk er op een volwassen manier ernaar. Ik snap ook wel dat de strip 'Michel Vallant' heet...En niet Micheal Vaillant jr.

[T.Nuvolari]

Speciaal voor Franky hebben ze er al iets aan gedaan.

[Wings]

Oooh god, Driven. 

Met die duppies in de achterband. Dat ging inderdaad helemaal nergens over. Even zonder helm door de binnenstad crossen. Niet bepaald Oscarwaardig nee.

Ik ga overigens Zaterdagavond Rush aanschouwen 

Afgrijselijke film. Ik heb stukken uit de tafel gebeten van ellende. Als je dan al een verhaal maakt om het racen heen projecteer dan op z'n minst een beeld dat kort bij de waarheid zit en stap niet af de realiteit. Driven sloeg écht alle planken mis om een goede film te zijn. Overigens vond ik de verhaallijn ook waardeloos en bovendien voorspelbaar. Dus zelfs als ik het racen weg denk kom ik niet hoger dan een 3.

[robbert]

als je van actie houd, dan is driven wel een goeie film. Zo een beetje zoals fast, is ook niet echt realistisch é

[SDG]

Ik ga vanavond kijken. 

[rafael25]

Speciaal voor Franky hebben ze er al iets aan gedaan.

Hahhahahaha

[Wings]

als je van actie houd, dan is driven wel een goeie film. Zo een beetje zoals fast, is ook niet echt realistisch é

Zelfs dan is het waardeloos met hoofdletter A.

[T.Nuvolari]

als je van actie houd, dan is driven wel een goeie film. Zo een beetje zoals fast, is ook niet echt realistisch é

Zelfs dan is het waardeloos met hoofdletter A.

Amen!

[0634]

Klopt, ik kan me niet heugen ooit een meer waardeloze film gezien dan Driven. Hoe ik het ook bekijk, het is een gedrocht.

[Arthur]

Driven sloeg echt nergens op. Ik kan me nog herinneren dat twee coureurs met elkaar konden communiceren [lees praten buiten de cockpit] no way dat zoiets mogelijk is met het motorgeluid... Zegt genoeg over de kwaliteit en research van die film....