Vandaag in de F1-geschiedenis....

[Matthijs]

Veel mooiere Ferrari trouwens

Wat een beest, echt zo'n turbomonster!

[Franky R.]

Ik juichte want was toen fan van Prost. Het gedoe bij Williams vond ik maar een zooitje ongeregeld. Hoe hard raakte die plank mijn neus vanaf 1988 (McLaren)?

Tja, voor finesse en rijden met het hoofd in plaats van met de onderbuik moest je dan ook niet bij Mansell zijn, he... 

Geldt dit jaar ook voor Hamilton... ...Maar ik blijf Lewis steunen en geloven in beter.

[0634]

haha SDG die hadik niet eens gezien!

[0634]

Nu wel als eerste...

2 november 2008:

Op een kletsnat Interlagos wordt Lewis Hamilton wereldkampioen. Het jonge talent dat pas aan zijn tweede seizoen bezig is wint de titel in de meest dramatische stijl. Hamilton moet vijfde worden om de titel te grijpen op het moment dat zijn enige rivaal, Felipe Massa, wint. De Braziliaan stijgt onder de moeilijke omstandigheden boven zichzelf uit en wint.

Lange tijd ligt Hamilton in de top 5, totdat het begint te regenen. Hamilton gaat naar binnen voor inters samen met Sebastian Vettel met wie hij om plek 4 vecht. Op inters is Vettel echter een stukje sneller en de Duitser haalt de Britse titelkandidaat in. Aangezien Timo Glock in zijn Toyota gewoon is doorgereden op zijn droog weer banden betekend dat plek 6 voor Lewis. Te weinig!

Met de moed der wanhoop probeert Hamilton Vettel bij te houden maar dat lukt niet. Terwijl Massa juichend zijn handen in de lucht steekt strompelt Hamilton bijna verslagen over de baan totdat hij voor zich ineens een glibberende Toyota ziet: Glock kan nauwelijks nog op de baan blijven op zijn droog weer banden. In de allerlaatste bocht van het jaar steekt Hamilton Glock voorbij en wint zo de titel!

[SDG]

Dan neem ik gewoon een andere, he... 

2 november 1946: in het Australische Melbourne wordt Alan Jones geboren, de wereldkampioen Formule 1 van 1980.

Na een paar jaar Formule 3 en een seizoen Formula Atlantic, debuteert hij in 1975 in de Formule 1 in de Spaanse Grote Prijs een privé-Hesketh. Na enkele races wordt hij ingelijfd door het team van Graham Hill, waar hij de zwaargewond geraakte Rolf Stommelen vervangt. Na een seizoen bij Surtees in 1976 staat de Australiër begin 1977 zonder stoeltje, tot hij na enkele races opnieuw mag invallen. Deze keer bij Shadow, als vervanger van de in Zuid-Afrika dodelijk verongelukte Tom Pryce. Na een korte aanloopperiode gaat de Shadow steeds beter presteren, met als orgelpunt een verrassende zege in de in wisselvallige weersomstandigheden verreden Grote Prijs van Oostenrijk. Zowel voor Shadow als voor Jones is het de eerste zege in de Formule 1.

Aan het eind van 1977 vindt bij Shadow een grote leegloop plaats, die o.a. resulteert in de oprichting van het Arrows-team. Jones van zijn kant tekent voor 1978 bij het team van Frank Williams. Dat staat op dat moment niet bepaald te boek als een succesteam, maar zowel Williams - dat zonet de begaafde ontwerper Patrick Head aangetrokken heeft en bovendien een lucratieve Arabische sponsordeal heeft beklonken - als Jones willen hogerop. 1978 is nog een leerjaar, dat toch al een tweede plaats oplevert in de Amerikaanse GP op Watkins Glen, maar de echte doorbraak komt er in 1979, met de nieuwe Williams FW07. Het team heeft het door Lotus geïntroduceerde concept van een wing car overgenomen, met als resultaat een auto die in de tweede helft van het seizoen onbetwistbaar de snelste van het veld is. Ploegmaat Clay Regazzoni mag in Silverstone de eerste Wiliams-zege ooit boeken, maar nadien wint Jones nog vier Grote Prijzen, waarmee hij derde wordt in de einstand van het WK, na de Ferrari-tandem Scheckter-Villeneuve.

Voor 1980 is Jones van bij de start van het seizoen de grote favoriet voor de titel, een belofte die hij ook waarmaakt. Van bij de openingsrace in Argentinië is hij er goed bij en dat jaar behaalt hij maar liefst vijf overwinningen, terwijl zijn nieuwe teamgenoot Carlos Reutemann enkel in Monaco de zege pakt. Aan het eind van het seizoen komt de nieuwe Braziliaanse belofte Nelson Piquet in zijn Brabham nog sterk opzetten, maar in Canada pakt Jones uiteindelijk de titel. Op 33-jarige leeftijd treedt de Australiër daarmee in de voetsporen van zijn beroemde landgenoot Jack Brabham. Als kers op de taart pakt Williams dat jaar ook de titel bij de constructeurs.

Voor 1981 is Williams opnieuw de grote favoriet voor de titel. Nadat Jones en Reutemann in die volgorde soeverein de openingsrace in Long Beach winnen, is de volgorde bij de volgende race in het Braziliaanse Rio net omgekeerd. Dit tot grote ontsteltenis van zowel Jones als het Williams-team, dat Reutemann teamorders opgelegd heeft. De Argentijn lapt deze echter aan zijn laars en rijdt zelf naar de overwinning. De sfeer binnen het Williams-team raakt er door verpest en de zegemachine begint te sputteren, waar met name Nelson Piquet van profiteert. Bij de slotrace in Las Vegas gebeurt dan ook het ondenkbare, wanneer Piquet met één puntje voorsprong op Reutemann de titel pakt. Voor Jones, die de afsluitende race van 1981 weet te winnen, is het dan al genoeg geweest. Hij kondigt zijn afscheid aan de Formule 1 aan en keert terug naar zijn geboorteland.

Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan, want Jones zal de volgende jaren nog twee keer terugkeren in de Formule 1. In 1983 staat hij tot ieders verrassing bij de tweede Grote Prijs van het seizoen, in het Amerikaanse Long Beach, aan de start in een Arrows. Deze eenmalige gebeurtenis krijgt echter geen vervolg, ook al omdat Arrows geen enkele sponsor zover krijgt om de terugkeer van Jones te financieren. Van iets langduriger aard is de tweede comeback bij het Amerikaanse Beatrice/Lola-team. Het ambitieuze project, dat in 1985 op Monza voor het eerst aan de start komt en in 1986 officiële fabriekssteun krijgt van Ford, loopt echter op een sisser uit. Een vierde plaats in Oostenrijk en een zesde in Italië zijn de enige puntenfinishes van Jones. Het team gooit aan het eind van het jaar teleurgesteld de handdoek in de ring en met de onsportieve leeftijd van veertig in het verschiet besluit Jones aan het eind van het seizoen, met 116 Grote Prijzen, 12 zeges en één wereldtitel op zijn palmares, vervolgens zelf ook de Formule 1 definitief vaarwel te zeggen. Voor eigen publiek rijdt hij in 1986 op het stratencircuit van Adelaide zijn laatste GP uit zijn carrière. In Australië is hij vervolgens nog verschillende jaren actief in de toerwagenseries. Ook wordt hij in eigen land verslaggever bij Formule 1-races.

[SDG]

3 november 1968: Graham Hill wint in een Lotus-Cosworth de Grote Prijs van Mexico en is voor de tweede keer in zijn carrière wereldkampioen Formule 1. Hill finisht in Mexico-Stad voor Bruce McLaren (McLaren), Jackie Oliver (Lotus) en lokale held Pedro Rodríguez (BRM). De titel van Hill zorgt ervoor dat het team van Colin Chapman een donker jaar, waarin het zijn kopman Jim Clark verloor na een dodelijke crash in een Formule 2-race op Hockenheim, zo toch nog met een positieve noot kan afsluiten. In de eindstand van het WK gaat Hill Jackie Stewart en uittredend wereldkampioen Denny Hulme vooraf, bij de constructeurs haalt Lotus het voor McLaren en Matra. De afsluitende race van 1968 is tevens de laatste voor Honda, dat al zijn Formule 1-activiteiten stopzet na de dood van zijn tweede coureur Jo Schlesser in de Franse Grote Prijs eerder dat jaar. De Japanners zullen pas in 1983 terugkeren in de hoogste klasse van de autosport.



-----------------------------

3 november 1985: op het stratencircuit van Adelaide wordt voor de allereerste keer de Grote Prijs van Australië gereden. Hoewel de hoofdprijs in het WK van 1985 al twee races voordien vergeven is aan Alain Prost, kijkt menigeen uit naar de allereerste officiële GP 'down under'. De onder een stralende zon verreden wedstrijd wordt een boeiend kijkstuk van de eerste tot de laatste ronde en bovendien een ware uitputtingsslag. De Brit Nigel Mansell (Williams-Honda), die na zijn eerste twee zeges uit zijn carrière in de vorige races, op Brands Hatch en Kyalami, in een 'winning mood' is, wil in Australië gewoon op zijn elan doorgaan en probeert al na een paar bochten de van pole gestarte Ayrton Senna (Lotus-Renault) van de eerste plaats te verdringen. Te voortvarend, zo blijkt, want na een aanrijding tussen beide kemphanen is Mansell de eerste uitvaller van de dag. Dit brengt zijn Finse teamgenoot Keke Rosberg aan de leiding en die zal op een paar ronden na de hele wedstrijd leiden en zo zijn laatste overwinning voor Williams behalen vooraleer hij in 1986 naar concurrent McLaren overstapt. Rosberg krijgt evenwel de overwinning niet op een presenteerblaadje; maar liefst drie keer moet hij de pits opzoeken. Dat hij uiteindelijk toch nog de race wint, is vooral te danken aan het hoge percentage uitvallers rondom hem; slechts acht wagens bereiken de finish. Onder de uitvallers is uittredend wereldkampioen Niki Lauda, die in zijn 171ste en laatste Grote Prijs in zijn carrière, die in 1971 een aanvang nam en hem drie wereldtitels en 25 zeges opleverde en hem in 1976 ei zo na het leven kostte, vijfentwintig ronden voor het einde in leidende positie van de baan schuift. Door zijn overwinning maakt Rosberg in de eindstand van het WK nog een mooie sprong voorwaarts van de zesde naar de derde plaats, na Prost en Alboreto. De overige twee podiumplaatsen in Adelaide zijn voor het Franse Ligier-duo Jacques Laffite – Philippe Streiff, die een paar bochten voor de finish nog in elkaar haken en ternauwernood de finishlijn kunnen passeren. Bij de constructeurs wint McLaren in 1985 voor Ferrari en Williams, dat door de zege van Rosberg nog in extremis ex-aequo komt met Lotus. De eerste Australische GP uit de geschiedenis betekent het afscheid van maar liefst drie teams: Renault, Alfa Romeo en Toleman. Laatstgenoemde keert in 1986 terug onder de naam Benetton.

[Jozef]

Een lachende Hamilton in Jeroens post. Dat hebben we al lang niet meer gezien.

[0634]

Ik heb ook ff moeten zoeken .

[0634]

6 november 1994:

Op het Japanse Suzuka-circuit speelt zich één van de meest merkwaardige races af. Onder erbarmelijke weersomstandigheden gaat de wedstrijd van start, maar voor diverse rijders stopt de race al in de openingsronden. Herbert, Lagorce, Katayama, Alboreto, Inoue, Morbidelli en Noda spinnen allemaal aquaplannend van de baan in een paar rondjes tijd.

Vooraan leidt Schumacher de dans voor Hill, als ook Martin Brundle van de baan gaat. De Brit ramt de barriere, stuitert terug en klapt op een marshall, die zijn been breekt. De race wordt onmiddelijk afgebroken.

Na een tijdje gaat de wedstrijd verder, als de regen wat minder hard naar beneden klettert. Schumacher ging aan de leiding van de wedstrijd toen de vlag viel met 7 seconden, maar nu de race opnieuw is gestart is Damon Hill de snellere.

Uiteindelijk komt de Brit dan ook als eerste over de streep en is het afwachten hoeveel voorsprong hij heeft op de Duitser. Uiteindelijk blijkt dat iets meer dan 10 seconden. En omdat de twee delen van de race bij elkaar worden opgeteld wint Hill en nadert hij Schumacher in de WK-stand tot op één punt!

[Wizard]

Poeh ja! Die kan ik me als de dag van gisteren nog herinneren. En alweer 17 jaar geleden...

[SDG]

Alleen al een overzicht van alle coureurs die de laatste drie wedstrijden van 1994 van stoeltje wisselden is de moeite waard:

GP van Europa:
Williams: Nigel Mansell in, David Coulthard out
Benetton: Michael Schumacher keert terug uit schorsing, JJ Lehto out
Lotus: Eric Bernard en Alex Zanardi in, Philippe Adams en Johnny Herbert out
Larrousse: Hideki Noda in, Yannick Dalmas out
Ligier: Johnny Herbert in, Eric Bernard out
Simtek: Domenico Schiattarella in, Jean-Marc Gounon out

GP van Japan:
Benetton: Johnny Herbert in, Jos Verstappen out
Lotus: Mika Salo in, Eric Bernard out
Ligier: Franck Lagorce in, Johnny Herbert out
Sauber: JJ Lehto in, Andrea de Cesaris out
Simtek: Taki Inoue in, Domenico Schiattarella out

GP van Australië:
Larrousse: Jean-Denis Délétraz in, Eric Comas out
Simtek: Domenico Schiattarella in, Taki Inoue out

Volgen jullie nog? 

[Jozef]

Vooral Herbert heeft daar een paar gekke capriolen gedaan zo te zien.

[0634]

10 november 1965:

In het Noord-Ierse Newtontown wordt Edmund Irvine Junior geboren, roepnaam Eddie. In 1993 begint diens loopbaan in de F1 bij het team van Eddie Jordan, waarvoor hij eerder ook in de Formule 3000 uitkwam.

De Brit laat zich in zijn eerste jaren zien als erg onstuimig, veroorzaakt nogal eens een ongeval zoals met Jos Verstappen in Brazilie 1994. Tijdens Irvine's debuut in Suzuka unlapt hij zichzelf bij Ayrton Senna. De Braziliaan is daar echter niet van gediend en mept de brutale rookie na afloop van een tafeltje af.

De flamboyante Irvine wordt echter rustiger op de baan en beleeft zijn hoogtijdagen in 1999, als hij na een crash van Schumacher, eerste rijder van Ferrari wordt. Hij wordt uiteindelijk nipt verslagen door Mika Hakkinen, die zijn titel daarmee met een jaar verlengd.

Na 99 zou hij geen races meer winnen en zou zijn loopbaan uitgaan als een nachtkaars bij Jaquar. Tegenwoordig is Irvine succesvol in zaken en doet het regelmatig van zich spreken met pittige uitspraken over zijn voormalige collega's.

Eddie Irvine werd vandaag 46 jaar oud.

[SDG]

12 november 1995: Damon Hill (Williams-Renault) wint in Adelaide de Grote Prijs van Australië, de slotwedstrijd van het seizoen 1995. De Brit sluit zo een teleurstellend seizoen, waarin hij geen partij was voor zijn uitdager Michael Schumacher, toch nog op een positieve noot af. Hoewel de Williams wellicht de snelste auto van het deelnemersveld was, bezweek Hill te vaak onder de druk die op hem rustte, getuige twee aanrijdingen met Schumacher en diverse andere uitvalbeurten door een crash. Hill rijdt in Australië echter een foutloze race, in tegenstelling tot vele anderen. Zoals zijn teamgenoot David Coulthard, die in de muur belandt bij het binnenrijden van de pitstraat. Nog slechter vergaat het Mika Hakkinen, die in de kwalificaties zwaar gewond geraakt bij een crash. De race zelf wordt een afvallingswedstrijd, met slechts acht finishers. Hill is de enige toprijder die de race uitrijdt en zo met een reusachtige voorsprong van maar liefst twee ronden wint voor het verrassende tweetal Olivier Panis (Ligier) en Gianni Morbidelli (Arrows). Het is de laatste keer dat de Formule 1 Adelaide aandoet; vanaf 1996 verhuist de Australische Grote Prijs naar Melbourne en zal de wedstrijd tevens de openingsrace van het seizoen worden. De afsluitende race van 1995 is ook de allerlaatste race waarin de vrijdagtraining meetelt voor de startopstelling; vanaf 1996 is er nog één officiële kwalificatiesessie op zaterdag. Ook zien we voor de laatste keer Mark Blundell, Karl Wendlinger, Taki Inoue, Roberto Moreno, Bertrand Gachot én het Pacific F1-Team aan de start. In de eindstand van het WK haalt Michael Schumacher het voor Damon Hill en David Coulthard, bij de teams pakt Benetton zijn eerste en enige constructeurstitel, voor Williams en Ferrari.

[0634]

En zo hadden we toen twee keer de GP van Australie rechtstreeks achter elkaar. Ook een unicum denk ik.